damn, had net een heel epistel geschreven en drukte op de verkeerde knop :-(
eerst en vooral: sander dit topic komt als geroepen!! thanks daarvoor;
Wij zijn nu 11 maand terug van 1 jaar reizen. De voorbije maanden kabbelden inderdaad voorbij maar wat de reis-dip betreft ging het op en af bij mij.
De eerste weken was ik blij om terug te zijn: mijn eigen plekje, zelf koken, we hadden ook wel lekker weer in augustus en ik kon in onze tuin liggen boeken lezen met poes op schoot en gingen wandelen. We apprecieerden wat we hier hadden en ik genoot met volle teugen. Had ook wel een job aangeboden gekregen en twas leuk om uit werken te gaan en de collega's te zien.
Bjorn daarentegen had het lastig met het feit dat 1 jaar later op zijn werk niets veranderd was... net alsof hij er vorige week voor het laatst geweest was.
Ik had het moeilijk dat niemand vroeg hoe de reis was geweest: zal wel leuk zijn zoiets zeker?? En daarmee was de kous af. Ikzelf vond de term leuk maar een matige beschrijving van onze trip en stond alleen met het gevoel dat we samen als koppel iets fantastisch hadden beleeft. Ook vroeg niemand om onze foto's want ze hadden ze toch al gezien op onze blog. Enfin,.... ik paste mij hieraan aan en onderging het gewoon.
Bjorn had hier echter geen moeite mee.
Dan kwamen er wat kabbelende maanden en het was goed. Ik ervoer een verliefdheid naar ons huis toe: ik heb mij nooit goedgevoeld in belgie en in onze woning en in laos zwoor ik dat ik recht heb op geluk én dat ik de enige was die hiervoor kon zorgen. Architect van eigen leven.
We besloten eindelijk wat geld in ons huis te investeren en ondertussen zijn we enkele zaken aan het veranderen/verbouwen.
We mijmerden ook over onze reizen, besloten een nieuwe te plannen maar steeds werd ik heen en weer gegooid tussen wel/niet/wel/niet. Ook even denken wat de maatschappij van mij verlangt. Gaat dat wel met die crisis waar iedereen het over heeft maar waar ik persoonlijk niets van ondervind. Toch vind ik het eng om na een tweede reis bv. terug thuis te komen en werkloos te zijn voor langere tijd. En da's uitputtend want steeds denk ik de laatste maanden zouden we nu gaan of niet of wel of niet.
In oktober wil mijn man kijken bij zijn werkgever wat de mogelijkheden zijn en op basis van het feit of hij nadien nog een baan heeft of niet zal ik beslissen met mijn huidige baan. Momenteel loopt die tot februari 2014 maarja - opnieuw een vervanging doen, verlenging,.... ik weet het niet.
Iedereen mekkert maar door over die crisis!!
Enfin...
Even terug naar het topic. De reisdip dus. Na ons bezoekje aan Fes kreeg ik die keihard in mijn gezicht geslingerd. Ik besefte door naar Fes te gaan dat ik het ontdekken, de geuren, kleuren smaken, smalle steegjes, andere gebouwen, andere mensen, vluchtige ontmoetingen, andere gebruiken, ander eten..... miste!!
Op reis word je steeds geprikkeld...
hier thuis gaat alles zijn gewone gangetje - wat niet perse slecht is - maar voor mij is het niet genoeg.
We zijn gewoonte dieren en het jaar hier was een opeenstapeling van gaan werken, eten koken, eten, opruimen, tv/boek/foto-album maken/wandelen/fietsen en gaan slapen.
Onderbroken met een paar etentjes voor/bij vrienden of familie... best wel gezellig soms maar grrrrrrrr - weet je wel. De zin om te ontdekken blijft.
Daarbij komt nog eens dat ik vorige week een radio-reportage hoorde over - je raadt het al - de crisis. Wat maakt dat ik mij sindsdien vrij mottig voel.
Voor mijn man is er geen probleem want we gaan toch volgend jaar gewoon weer op reis en tja die crisis, da's niet voor ons momenteel zegt hij.
Voor mij is er wel een probleem, eentje dat ik blijkbaar zelf gecreeerd heb en tis vervelend dat we elkaar hier niet in terugvinden.
Ik heb soms schrik - had er het gisteren nog over met vrienden - om iemand te worden die enkel maar leeft wanneer ik op reis ben. Maar dan een langere reis, geconfronteerd met andere gebruiken . Citytrips in Europa - we hebben nu het geluk om redelijk wat mensen in het buitenland te kennen waar we gaan logeren zijn voor ons mede door ryanair en goedkopere hotelkamers, het eten van brood en niet uit eten gaan iets wat we reeds jaren meermaals per jaar doen. Nog steeds leuk maar 'evident' geworden. Ik weet dat we gelukzakken zijn maar tja - dan is dat nu maar zo.
een collega die interesse toont in spiritualiteit vroeg me waarom reizen voor mij zo belangrijk is?? Ik kon het maar moeilijk uitleggen behalve te zeggen dat ik van jongsaf reeds een drang heb om te ontdekken, bij te leren, ....
Op reis vorig jaar had ik het gevoel echt te leven en met elke porie van mijn lijf te ademen.
Af en toe natuurlijk ook een traantje gelaten en af en toe een dipje gehad of moe geweest of gemis van familie/vrienden maar daar is elke dag een klein avontuurtje, een klein juweeltje....
hier kabbelen we maar rustig voort en als ik terug kijk op onze 11 maanden terug kan ik maar moeilijk enkele ervaringen/gebeurtenissen noemen waarvan ik denk 'damn' dat was bijzonder; dat was speciaal....
Later eenmaal mijn ouders, grootmoeder er niet meer zal zijn zal ik misschien denken had ik maar meer tijd met ze doorgebracht....maar nu eenmaal thuis is alles zo gewoontjes, het leven doet wat het doet.
Bjorn en ik hebben allebei het gevoel dat we nooit oud genoeg gaan worden om 'alles' te zien.
We beseffen hoe langer hoe meer dat er nog zovele plekken zijn waar we heen willen. En aan de ene kant denk ik dat het leven meer is dan reizen alleen. maar aan de andere kant is het leven ook meer wat het nu is.
Ik ga akkoord, ik ben een Lucky bastard...geboren in het goede land, met een goede opleiding, een goede familiie, geen geldproblemen, goede gezondheid en dan denk ik: fuck it!! we gaan terug op reis. Om nadien toch te denken hmm, zou de crisis dan toch
Sander, ik hoop dat het snel beter met je gaat en dat je je plekje hier terug vindt maar vermoedelijk bestaatt het reisvirus toch echt en moeten we gewoon manieren vinden om er mee om te gaan.
Sorry voor het lange epistel... ben nu eenmaal een gevoelsmens maar niet gehuild achter pc deze keer. Die fase laat ik nu maar aan mij voorbij gaan maar toegegeven er waren momenten dat ik moest huilen bij natuurdocumentaires ( daar zijn wij geweest) , foto's van onze reis (kijk dat zijn wij), reisgidsen ( daar wil ik heen) , reisverhalen (hebben zij geluk)...
Hij wil wel 1 keer per jaar een maand weg, maar toch... 
... toch geeft het me nog geen verzadigd gevoel helaas!!
.....
of 
...