Zijn er dingen die jij niet vertelt aan het thuisfront?

[Erik]

Naar aanleiding van een mailconversatie met iemand ben ik benieuwd naar het volgende. Wie heeft er wel eens dingen bewust achtergehouden van het thuisfront om ze niet ongerust te maken? En vooral waarom?

Het lijkt mij namelijk een erg onverstandige beslissing om dingen achter te houden in het geval dingen erger worden. Bijvoorbeeld wanneer je ziek bent (geweest) maar niet weet wat de oorzaak was of wanneer je iets hebt meegemaakt waarvan het nog niet helemaal afgelopen hoeft te zijn. Denk aan een vechtpartij / vervelende man of vrouw die je mogelijk nog eens tegen kunt komen.

Hoe gaan jullie daar mee om?

[Jenny]

Ik ben 10 jaar geleden beroofd. Mes op mijn keel. Ik ben op de grond geworpen/gevallen, de overvaller zat op me. Ja, ik heb nachtmerries gehad vlak nadat dit gebeurd is. Mijn vriend heb ik alles verteld, mijn ouders niet. Ik wilde niet dat ze ongerust zouden zijn.

Een paar jaar later ben ik aangerand. Ik weet niet hoe ik het anders moet noemen. Een man kneep tijdens het bidden tot Allah in mijn borsten voor goede melk voor mijn kinderen. Ik bad tot Allah voor een passende straf. Ik schaamde me, dat is een reden dat ik er nooit voor uitgekomen ben. Want wie gaat er als vrouw dan ook mee met een mannelijke taxichauffeur?!?! Onzin natuurlijk. Het was winter, en ik zat van top tot teen ingepakt. Niks provocerend. En dan nog.

Eigenlijk ben ik wel vaker oneerlijk... Of beter gezegd onvolledig: ik laat precieze bestemmingen een beetje in het midden. Zeggen dat je gevaarlijke gebieden uit de weg zal gaan, en dan toch ineens op Tahrir Square staan. Dat laatste heb ik overigens wel na afloop aan mijn ouders verteld. Ze weten ook dat ik voor de ingang van verschillende Hezbollah tentenkampen heb gestaan in Libanon. Maar dat zijn dingen die gevaarlijk klinken, maar niet gevaarlijk waren. Dat is anders.

[bolletjeom]

ik vertel ook veel niet. Mijn moeder draait door als ze alles zou weten.
En wat heeft zij aan die kennis? Slapeloze nachten terwijl ze niets kan ondernemen.
Ik bel haar op reis ook nooit omdat ze door mijn leugentjes heen prikt.

Ik was op bali en zij was jarig. Dus belde ik. En ze hoorde aan mijn stem dat ik niet fit was. Ik had die dag last van een voedselvergifitging. Ik zei dat ik iets verkeerds had gegeten. Resultaat: ruzie omdat ik onmiddelijk naar huis moest komen, naar een ziekenhuis moest of dat zij nu een vlucht ging nemen.
Het heeft schijnbaar een week geduurd voor ze weer kon slapen terwijl ik maar 2 dagen ziek was.

Overigens doet ze bij mij hetzelfde. Pas toen de derde test van het ziekenhuis terug kwam met de diagnose kanker hoorde ik dat ze uberhaubt naar het ziekenhuis was geweest. Had ik het eerder willen weten? Ik had toch niets kunnen doen en het had ook goedaardig kunnen zijn.

[hildo]

Ook ik hou tijdens mijn reis, de informatie bekend tot hapklare brokjes. Als ik alles in een keer zou vertellen, dan gaat mijn moeder daar toch heel anders mee om dan mijn vader. Mijn moeder moet er vaak even aan wennen dat toch alles goed is/gaat komen. Na een tijdje is het dan wel (weer) oke en is ze net zo enthousiast als de rest.

Als ik naar een onbekend/iets gevaarlijker terrein ga, dan probeer ik wel wat vaker contact te houden (e-mail/blog/oid). Dan weten mijn ouders wel dat er 'iets' aan de hand is. Maar dat is eigenlijk een een mutual agreement onder de noemer "don't tell. don't ask"

[Erik]

Dus stel dat het incident een vervolg krijg (iets dat regelmatig lijkt te gebeuren) dan niemand precies waar je bent, wat er is eerder is voorgevallen? Het is dan dus ook lastiger voor het thuisfront om alarm te slaan mocht dat nodig zijn?

[Jenny]

Als ik alleen reis weet mijn beste vriend altijd waar ik uit hang. Het enige wat hij niet leuk vind, is als ik in mijn eentje (zonder buddy) ga duiken. Dat komt niet vaak voor, al blijf ik soms op vakantie iets langer in het water wanneer de rest van de groep al uit het water is. Mocht er iets gebeuren, dan weet de gids op de kant waar hij me mag zoeken. (Ja, ik ben me bewust van de risico's.)

Als er echt iets gebeurt, dan is het thuisfront hoe dan ook te laat. Incidenten die regelmatig een gevolg hebben? Zoals? Ik snap niet waar je naar toe wilt met je vragen.

[Erik]

Of het thuisfront te laat is ligt maar net aan de situatie. Volgens mij komt het regelmatig voor (meer op internationale schaal) dat mensen tijdelijk van de aardbodem verdwijnen. Vaak zijn daar ook dingen aan vooraf gegaan dat als je ze ergens gemeld had er sneller actie ondernomen kon worden.

Zo las ik gisteren van een dame die tegen niemand gezegt had dat ze wél met iemand op reis ging die ze via social media had ontmoet. Nu is ze enkele dagen spoorloos en niemand weet precies hoe en wat. Ook van anderen hoor ik vaak dat dingen niet verteld worden (al is het maar met één vertrouwenspersoon zoals een vriend die je noemt) zodat er in ieder geval iemand is die op de hoogte is.

Het duikvoorbeeld is ook een goede, want laat je dan iemand weten dat je alleen gaat duiken? Die persoon zal dan sneller contact proberen te zoeken als je even niets van je hebt laten horen dan wanneer niemand weet dat je het doet?

[Jenny]

Ik duik in Nederland niet alleen (niet gezellig). Ik blijf echter wel soms zonder gids in het water hangen aan het eind van een duik op vakantie. Gids en groep zitten dan op de kant, en ik blijf wat foto's maken op een diepte van maximaal 5 meter. Ik maak dan heel weinig meters, men weet dan waar ik ben.

Als ik in Nederland met iemand afspreek weten 'het thuisfront' ook niet waar ik ben. Ik kan op weg van de stad naar huis ook plotseling verdwijnen. Het wordt in Nederland door veel mensen normaal bevonden als je je op laat pikken tijdens een avondje stappen en met iemand mee naar huis gaat. Zijn die risico's zoveel kleiner? Je kan je niet tegen alles beschermen, en je kan niet tegen alles beschermen.

En geloof me, ik ben niet iemand die de risico's bewust op zoekt. Maar ik denk ook niet continu 'wat als...'.

[Reismeis]

Ik vertel eigenlijk alles aan het thuisfront, maar het ligt er misschien ook maar net aan wat voor reis je gaat maken: land van bestemming, of je alleen bent of samen, enzovoorts. Gelukkig heb ik ook nog nooit iets schokkends hoeven te melden, zoals de heftige dingen die ik in bovenstaande reacties lees. Al denk ik niet dat ik zoiets zou verzwijgen.
Ik zorg er wel altijd voor dat er mensen zijn die weten waar ik ben en hoelang ik daar ongeveer blijf. Voordat ik wegga, krijgen mijn ouders ook altijd een mapje met een kopie van mijn paspoort, bankpas, visapas, reisverzekering, zorgverzekering, adressen en telefoonnummers (verblijf en ambassade), waar ons testament en trouwboekje ligt, enz. Dit krijg ik ook altijd van mijn ouders als zij op vakantie gaan, mijn vader heeft een eigen bedrijf en gaat pas gerust op vakantie als wij weten waar alle belangrijke papieren liggen

[menasil]

Het duikvoorbeeld is ook een goede, want laat je dan iemand weten dat je alleen gaat duiken? Die persoon zal dan sneller contact proberen te zoeken als je even niets van je hebt laten horen dan wanneer niemand weet dat je het doet?

Misschien vergelijkbaar voorbeeld. Vorig jaar ben ik (alleen) gaan wandelen in een gebergte in Polen. Ik heb toen wel aan mijn ouders laten weten dat ik die dagen in Zakopane was en daar ging wandelen + hotelgegevens. Wat ik niet heb gedaan, is je wandelroute achter te laten... Achteraf gezien dom, aan de andere kant deed ik een route door een vallei waar ongeveer half Polen wandelt in de zomermaanden... De tweede wandeling ging van een bergtop naar beneden en daarbij geldt hetzelfde...Al wist toen mijn beste vriendin wel dat ik dat ging doen en had ik mijn ouders ook vanaf de bergtop gesmst.

Afgelopen december was ik in een hotel in Zakopane waar ze vroegen om je wandelroute achter te laten en als ik was gaan wandelen, had ik dat zeker gedaan! Ik had daar niet eerder over nagedacht...

Over het algemeen vertel ik waar ik ben en laat ik weten wanneer ik weer naar andere plaats reis. Soms stuurde ik treintijden door of vertel ik wat k ga doen....Dat is eigenlijk vooral puur uit enthousiasme... maar echt in details deel ik niet alles... en er zijn in mijn geval ook geen incidenten gebeurd die ik zou verzwijgen oid.

Thuis heb ik een envelop liggen met belangrijke gegevens die mensen nodig hebben voor het geval ik er niet meer ben of er iets ergs met me is.Maar dit ben ik ook pas recent gaan doen.

[Erik]

De opties die reismeis en menasil toepassen lijken mij logischer. Wanneer je dan ergens langer dan verwacht niet van je laat horen weet het thuisfront in ieder geval waar ze moeten (beginnen met) zoeken. Als je ouders zich zorgen maken over alles wat je doet kun je het natuurlijk ook altijd delen met iemand die nuchter in dat soort zaken is. Ook zou ik het ook delen als leuke info met wat details.

[bolletjeom]

ik ben nog steeds geen voorstander van het op de hoogte houden van het thuisfront.
Ik heb wel wat beters te doen. In nederland vertel ik ook niet waar ik ben.

Ooit 6 (!) uur in een bus gezeten om in een plaats met internet te komen zodat ik kon melden dat ik niet 2 maar 3 weken in een vrijwilligers project bleef.
Een keer is de moeder van een vriendinnetje in blinde paniek geweest omdat de dochter niet had gebelt. Dochter had dit ook helemaal niet beloofd maar moeders had een regelmaat ontdekt in de onregelmatige telefoontjes.
Paniek om helemaal niets incl ambassade enzo.
Ben zelf ook een keer gaan lopen in de jungle en bedacht me halverwege dat ik bij het national park misschien even had moeten aaangeven welke route ik liep. Dat is iets wat ik de volgende keer wel ga doen.

Shit happens en ik ga niet leven met alle rampcenario's in het achterhoofd.

[Erik]

Je hoeft van mij ook geen voorstander te zijn. Ik denk dat het goed is om te beseffen hoe extra kwetsbaar je bent wanneer je reist. Ik zie alleen het nut niet in om dingen achter te houden van het thuisfront. Als zij daar niet mee om kunnen gaan ligt dat meer aan hun. Het staat naar mijn idee ook los van overal rampscenario's in zien (wat het andere uiterste is).

[Reismeis]

Tuurlijk hoef je niet continu alle rampscenario's in je achterhoofd te hebben, dan is de lol van het reizen er gauw af Als je je maar beseft dat rare dingen niet altijd bij een ander gebeuren.
Ik heb trouwens geen overbezorgde ouders, dat scheelt ook. Ik vind het leuk om mijn ervaringen te delen en zij willen graag meegenieten, zoals ze dat zelf zeggen. Ze volgen thuis vaak de route die wij afleggen, met de kaart erbij. Zoeken plaatjes op van de omgeving. Prachtig toch? Daarbij heb ik zelf de instelling dat ik het gevaar ook niet op wil zoeken. Alleen duiken, bijvoorbeeld, zou niet eens in mij opkomen. En als ik me ergens niet op mijn gemak voel, ga ik gewoon weg.

[Jenny]

Ik ben minder kwetsbaar wanneer ik alleen duik op 5 meter, dan dan ik met een advanced duiker met 10 duiken op de tellen na 30 meter ga

Als ik aan mijn ouders zeg waar ik heen ga, dan zijn ze het de dag erna toch alweer vergeten. Ze zien liever achteraf de foto's, dan dat ik vooraf de plannen met ze bespreek. Ik sluit me echt bij Rudi aan.