Ben je van plan om binnenkort te vertrekken dan zit je goed met deze backpacker informatiesite. Vind hier het backpackers forum met de meeste gestelde vragen wat betreft voorbereidingen, tours en achtergrond informatie
Als alles goed gaat ben ik in 2010 voor 5 a 6 maanden te vinden in Vancouver voor mijn afstudeeronderzoek (SPH).
Ik ben benieuwd naar een aantal dingen.
- Wat zijn de aanraders in Vancouver? (en de kosten?)
- Wat zijn de aanraders in de buurt van Vancouver? Kleine plaatsjes, of trekkings of noem maar op? (en de kosten?)
- Hoe duur en hoe lang is de treinreis van Vancouver naar Seattle? Hoe is de grensovergang tussen Canada en Amerika eigenlijk?
- Vancouver Island, goed te bereiken en te bereizen met OV? (Ik heb namelijk nog geen rijbewijs, hopelijk binnenkort )
- Wat is de gemiddelde uitgavekosten per maand? Eventueel tips voor het vinden van geschikte verblijvingsplaats.
Hoi
Vancouver is een leuke stad en goed te doen per openbaar vervoer, maar door z'n populariteit ook een van de duurste steden van Canada, wil je de omgeving bekijken dan heb je een auto nodig, ik zag dat je geen rijbewijs hebt, als je in Canada studeert dan kun je dat daar halen, is goedkoop en veel gemakkelijker dan in Nederland, als je van fietsen houd dan zou ik zeker ter plekke een mountainbike, met schijfremmen en voor/achtervering kopen, dat kun je daar geweldig.
Naar Seattle is twee uur rijden, is het goedkoopst per greyhound, maar dan duurt het langer, is echter wel een mooie reis.
Verder zijn er in geheel BC veel outdooractiviteiten te ondernemen, echter om op die plekken te geraken is een auto onontbeerlijk, wat betrefd de stad Vancouver, de mentaliteit van de mensen is geweldig, echter chinatown de omgeving van Hastings str is een gebied met veel drugsverslaafden, en kan link zijn vanwege de vele injectienaalden die her en der verspreid liggen en daarmee gerelateerde problemen.
Ik ben net 1,5 week terug uit Vancouver en heb toevallig op Seattle gevlogen.
Ik was samen met drie vriendinnen en met de auto zijn wij vanaf Seattle naar Vancouver gereden met de auto. De grenscontrole voor auto's was vrij makkelijk. Er werden vragen gesteld over wat we meenamen enz. Eigenlijk de standaard vragen en daarna moesten wij of rechts parkeren of links parkeren, afhankelijk daarvan werd je auto nog doorzocht. Wij stonden aan de goede kant. Vervolgens stempel halen in kantoor en nog wat vragen beantwoorden en we stonden weer buiten. Andersom van Vancouver naar Seattle ging het makkelijker maar misschien omdat we al uit de USA waren gekomen. Ik neem aan dat als je met de greyhound gaat, het niet veel anders gaat. Behalve dat het wellicht meer tijd kost omdat je met een grotere groep bent.
Overigens: Als je stage loopt en je hebt een werkvisum , neem deze dan mee naar de grens!! Daar vragen ze nog wel eens om! Ik ken iemand die in de USA stage liep en naar Vancouver wilde maar bij de grens is geweigerd omdat ze alles bij zich had behalve haar werkvisum.
Aanrader: Stanley Park. Echt een geweldig park!! Lijkt me heerlijk om daar in de lente/zomer rond te wandelen en te relaxen.
Maar mocht jij er niets meer aan hebben dan zijn er altijd natuurlijk anderen die hier om informatie komen vragen dus in dat opzicht heeft deze vraag altijd zin Hoop alleen dat jij alsnog naar Vancouver kan en het toch de goede kant opgaat Crossed my fingers!
even over de grens gaan met de bus, dit gaat wel even anders als met de auto ben met menasil heen gereden en met de greyhound terug naar USA gegaan.. je moet allemaal uit de bus, je bagage op halen en je mag geen fruit en vlees meenemen behalve als er etiketjes op zitten. Je laat eerst je paspoort zien en daarna moet je bagage door een scanner en kan je als alles goed is weer de bus in. Gelukkig was mijn bus lang niet vol en ging dit allemaal redelijk vlot, maar kan me voorstellen dat als het druk is dit wat langer kan duren..
onze bevindingen in 2008
Gr Esther.
Na een relatief korte vlucht zijn we in Vancouver aangekomen, en onze eerste indruk van dit land is geweldig. Vanuit het vliegtuig konden we al zien hoe de boomstammen hier letterlijk door de rivier getransporteerd worden, één van de dingen die ik gehoopt had in Alaska te zien. Omdat we op vrijdagmiddag aankwamen hadden we voor het weekend een hotelletje geboekt in de stad. De camper kunnen we maandag afhalen, dus hebben we een heel weekend om de stad te verkennen. Uit de boekjes en van de reisverhalen op internet weten dat Vancouver een hele leuke stad moet zijn, en we hebben er zin in!
Eerst hebben we Canadese dollars gepind. Die zien er anders uit dan Amerikaanse, maar de muntjes tot $ 1 zijn wel gelijk, en worden in beide landen geaccepteerd. En omdat we door het tijdsverschil de lunch hadden overgeslagen, hebben we maar meteen gegeten bij Burger King.
Het vliegveld ligt ruim vijftien kilometer ten westen van de stad, en we besluiten om een taxi naar het hotel te nemen. Dat is volgens mij de eerste keer dat we ons zo laten verwennen, want normaal zouden we met het openbaar vervoer zijn gereisd, maar de dame van de toeristen informatiebalie raadde ons dat af. We zouden langer dan anderhalf uur onderweg zijn, en twee keer moeten overstappen.
Tijdens de rit naar het hotel, kregen we al een aardige indruk van de stad. Het doet absoluut niet Amerikaans aan, maar het doet ons meer denken aan Auckland in Nieuw Zeeland, of Sydney.
In hotel Buchan kwamen we met een stel uit Friesland in gesprek. Voor hen zat de vakantie erop maar ze hadden nog wat nuttige tips voor ons want ze hadden ongeveer dezelfde route afgelegd die wij gepland hadden. Zij hadden met een tentje rondgetrokken, brrr. Ik ben blij dat wij met een camper gaan rondtrekken, als ik zo de verhalen hoor! Van dat aardige stel kregen we ook nog buskaartjes waarmee we nog een hele dag de stad konden verkennen, wie zei er nog wat over gierige Hollanders?
Ik heb het verhuurbedrijf gebeld waar we maandag de camper kunnen ophalen. De aardige mevrouw legde me nog even haarfijn uit hoe we er het beste konden komen: met de taxi. We hebben zelf op internet uitgevonden hoe we er ook met de bus kunnen komen, dus dat gaat wel goedkomen.
In Vancouver hadden we de eerste uren moeite om de mensen te verstaan. Ondanks dat ze Engels spreken, konden we er vaak geen touw aan vastknopen. Er schijnen gewoon veel nationaliteiten te wonen, waardoor het Engels doordrenkt is met verschillende accenten. Het grote aantal Chinezen en Duitsers valt ook erg op. We hadden gelezen dat Chinezen een van de grootste bevolkingsgroepen in Vancouver zijn, met zelfs een heus China Town.
In een Ierse pub hebben we ’s avonds een biertje gedronken, en getoast op ons komende avontuur!
20 september.
We hebben heerlijk geslapen in het zachte bedje, en na een kopje koffie in het hotel gaan we op pad. Het is best frisjes, dertien graden, maar dat mag de pret niet drukken. Een stukje verderop op Robson Street, is de bushalte waar we met de Big Bus meekunnen. Omdat het regent zit iedereen onderin de dubbeldekker, en wij hebben nog net geluk dat we bovenin nog juist onder de overkapping kunnen zitten. We kunnen ons voorstellen dat dat met goed weer precies omgekeerd is. Via China Town, gaan we naar Gas Town, een opgeknapte en vooral hippe wijk aan het water. Bij een van de vele stops staat een Oosterbuur met een stereotype omvang, die aan boord wil komen. Met heel, heel, heel veel moeite kon hij zijn logge lichaam de bus in wringen, en moest noodgedwongen dus ook naar boven. Eenmaal boven, was er alleen nog maar plaats op een van de bankjes in de regen. Hij had geen andere keuze, want na deze helse onderneming was uitstappen geen optie, en liet zich zuchtend en steunden op het arme bankje ploffen.
In een winkelcentrum aan de rand van Gas Town, hebben we een kopje koffie gedronken en een bagel gegeten, waarvoor we de hoofdprijs moesten betalen. Het was een foodcourt, maar de prijzen leken wel op een vier sterren restaurant. Door toeval kwamen we later in de kelder van het winkelcentrum bij een bakkerij, waar je ook kon eten. Hier zijn we dus iedere dag teruggekomen!
We zijn op zoek naar winterjassen, want we vertrouwen het weer niet helemaal, vooral als we over een paar dagen naar het noorden rijden, en de bergen en skigebieden intrekken. Gelukkig is Canada een heel Westers land, en zien we bekende merken als H&M en Esprit. Allebei slagen we vrij snel, maar we besluiten de jassen nog niet te kopen, en er een nachtje over te slapen.
Ik schreef al eerder over de vele Chinezen in Vancouver, maar er zijn er echt heel veel. Alle verkopers en verkoopsters in winkels en restaurantjes zijn van Aziatische afkomst. En we verstaan echt niets van dat vreemde Engels dat zij spreken. Maar dit taaltje wordt ook door de Westerlingen gesproken, het klinkt zelfs af en toe een beetje Frans of juist Scandinavisch. Afijn, we moeten telkens tot vijf keer toe vragen wat ze bedoelen.
In het winkelcentrum was een modellenwedstrijd aan de gang, en het was een drukte van jewelste van alle tienermeisjes die helemaal hyper zijn om door een professionele fotograaf gefotografeerd te worden. En oh, wat kunnen ze elkaar benijden en afkeurende of jaloerse blikken toewerpen! Dat is dus overal hetzelfde.
Op weg terug naar het hotel kwamen we aan een gymzaal voorbij waar een basketbal toernooi aan de gang was. Omdat we verder geen plannen hadden hebben we een uurtje vanaf de tribune naar het de wedstrijden gekeken. Het niveau was redelijk, en zo hebben we een leuke afsluiting van de middag gehad.
Natuurlijk heb ik in Vancouver weer een krantje gekocht van de lokale autodealers. Ik vind de auto’s hier best duur, in vergelijking met dezelfde auto modellen in de Verenigde Staten, en er is veel minder aanbod van grote wagens. Vancouver lijkt dus in meer opzichten een Europese stad, véél meer dan een Amerikaanse. Er wordt gezegd dat Vancouver in de top drie van de beste steden ter wereld staat: vooral met betrekking tot leefcomfort. Wij kunnen ons best voorstellen dat het hier goed leven is, maar of deze stad nu echt in de top drie behoort, laten we nog even in het midden.
Later op de avond hebben we bij een Grieks restaurant heerlijk gegeten, en hebben we ter afsluiting weer bij Shananigan’s, de Ierse pub van vanmiddag, een lekker koud pilsje gedronken op het terras.
21 september.
Het is zondag, en de stad lijkt verlaten. Het is wederom frisjes en vanuit het hotel lopen we langs de haven richting het centrum voor het ontbijt. Gelukkig is ons bakkerijtje open, terwijl de rest van de winkels gesloten zijn. De koffie komt uit enorme thermoskannen, maar de broodjes zijn ovenvers.
Met een gevulde maag kunnen we weer aan een nieuwe dag beginnen. Met de toegangscode van een koffiezaak in het winkelcentrum konden we gratis op internet. Ik heb even met mijn ouders gebeld via MSN en meteen even de e-mails gecheckt en de statistieken van onze website. Het blijkt dat onze site gemiddeld z’n 25 unieke bezoekers per dag trekt, en dat is véél meer dan tijdens onze eerste reis.
De winkels zijn inmiddels opengegaan en we besluiten om eerst de jassen te kopen. Toen we met onze nieuwe aanwinsten naar buiten liepen, bleek het een mooie dag te zijn geworden, en het kwik is zelfs boven de twintig graden uitgekomen!
Nou, de winterjassen konden meteen weer terug in de tassen. Iedereen liep erbij alsof het zomer was. Bij een kerk in het centrum was een demonstratie gaande tegen oorlog en onderdrukking, waar een beroemde Canadese rapster een optreden gaf. Er was heel wat volk op af gekomen en we hebben een tijdje geluisterd. Via een straat die parallel loopt aan Robson Street, zijn we terug gewandeld naar het hotel. Op de kamer hebben we even uitgerust en een kopje koffie gedronken en daarna zijn we naar het beroemde Stanley Park gegaan. Het park ligt op slechts een paar honderd meter van ons hotel.
Het is nu echt schitterend weer en er wordt volop gejogd, geskeelerd en gewandeld in het park. Via de haven kwamen we bij de beroemde totempalen. Het zijn kunstwerken van lokale bewoners en je ziet ze op iedere ansichtkaart van Vancouver. Er zijn verschillende wandelpaden door het park, en wij kiezen voor de Seawall die ons langs de waterkant voert. Doordat het Stanley park heuvelachtig is heb je telkens weer een ander uitzicht op de stad en op de omgeving.
Aan de noordzijde is een enorme hangbrug die de stad verbindt met North Vancouver. De brug lijkt op de Golden Gate Bridge in San Francisco, maar is hier groen. Er rijdt ook een gratis trammetje door het park, dat ons een stukje heeft meegenomen. Het korte ritje bespaarde ons de grootste klim in het park, en we konden op deze manier ook weer genieten van de prachtige natuur. Op sommige plaatsen waan je je in een heus regenwoud! Terwijl op andere plaatsen het lijkt alsof je door een Engelse tuin wandelt. Wat een prachtig park is dit. Aan de westkant kijk je uit over de Grote Oceaan, en zie je grote zeeschepen en cruiseschepen vertrekken richting Alaska. Aan deze zijde van het park zijn ook mooie zandstranden. Ongelooflijk, dat er op zo’n relatief klein gebied zoveel verschillen te vinden zijn.
Op een aantal plaatsen in het park kun je iets te eten en te drinken kopen: hier wordt je meteen zo uitgebuit dat we het houden op een zakje Smarties voor $ 1,50, alle andere versnaperingen beginnen al gauw bij $ 4. Wat ook grappig is, tenminste dat vinden wij, is dat wanneer we een meeuw zien, wij altijd moeten denken aan Australië. In Bowen, Queensland, zaten we een keer aan het strand toen een meeuw de hele tijd in de buurt bleef. De volgende dag was diezelfde meeuw er weer. En op de hele route langs de kust in Australië was er telkens diezelfde meeuw. Na een tijdje hadden we hem zelfs een naam gegeven: de entertainment meeuw uit Bowen. Zelfs in Nieuw Zeeland en de USA reisde de entertainment meeuw uit Bowen met ons mee, en we vroegen ons af waar in de wereld we hem weer zouden tegenkomen.
Wanneer we nu dus een meeuw zien, die er een beetje op lijkt, zeggen we dat het de entertainment meeuw uit Bowen is.
Vanuit het westen zagen we al donkere wolken aandrijven, en niet veel later begon het te regenen. Hierop waren we helemaal niet voorbereid, dus probeerden we te schuilen onder hoge bomen. Doordat het al laat in de middag was, werd het ook meteen fris en we waren slechts gekleed in korte broek en T-shirt. Dus net als in Nederland kun je het weer niet vertrouwen, maar gelukkig werd het na een flinke bui alweer droog. Ook hebben we bramen geplukt, maar toen werd het de hoogste tijd om te gaan avondeten. In het hotel hebben we eerst warme kleren aangetrokken, want dat was ineens echt nodig. Het regende weer en nu leek het wel herfst, maar ja, dat was het sinds vandaag ook officieel!
Met onze Chinese parapluutjes en de warme winterjas aan zijn we weer naar Robson Street gelopen, hier is toch wel het meest te beleven. Ik heb bij Subway een lekker broodje gegeten, en Esther wilde McDonald’s. Bij een winkel voor organisch voedsel hebben we een zakje chips gehaald. Die was niet echt lekker, maar schijnbaar wel gezond. Op het terrasje, onder het luifeltje hebben we de route nog eens doorgenomen die we de komende weken zullen volgen. Morgen kunnen we de camper afhalen!
22 september.
Het is zover. Om acht uur heb ik even het verhuurstation gebeld, en we kunnen om één uur vanmiddag de camper afhalen. Na dat we allebei nog even een douche genomen hadden, zijn we weer naar het centrum gewandeld. De rugzakken hebben we achtergelaten bij het hotel, en zullen die straks afhalen met de camper. Ondanks de vele éénrichting straatjes denken we toch gemakkelijk met de camper bij het hotel te kunnen komen, al moeten we wel dwars door de stad rijden!
Bij ons bakkerijtje eten we een paar broodjes en bij Take Five, het koffiebarretje checken we onze mail. Het reisbureau in Tegelen heeft alvast alle huurauto’s in de USA gereserveerd, want na enig speurwerk op internet, bleek dat je nog steeds het goedkoopst via Nederland een auto kunt huren in de Verenigde Staten. Dankzij onze goede contacten met het reisbureau was dat dus snel geregeld. Tja, soms moet je al ver van te voren het een en ander regelen, en soms regel je dat bij aankomst.
Vanuit het winkelcentrum zijn we met de metro naar een halte gegaan, waar we moeten overstappen op de Sky Train. Een mono rail trein met maar een beperkt aantal lijnen in de stad. Eén traject brengt ons naar het stadsdeel waar we met de bus verder moeten. Vanuit de Sky Train zien we weer een heel ander deel van de stad, en gaan we via een smal bruggetje over de baai aan de zuidkant van de stad.
Bij de bushalte zouden we ongeveer tien minuten moeten wachten voor de verbinding, maar na een half uur was er nog geen bus. Even later stopte er een medewerker van het busbedrijf die vertelde dat de bus, door een ongeluk nog eens twintig minuten vertraging had. Gelukkig hebben wij tijd genoeg, maar we willen ook niet te laat aankomen bij het verhuurbedrijf van Canadream.
Maar, inderdaad, met de precisie van een Zwitsers zakhorloge, kwam er na twintig minuten een bus die ons het laatste stukje naar de wijk Delta zou brengen. In de bus zat een moeder met een klein kindje dat de hele tijd huilde en schreeuwde alsof zijn leven ervan af hing. Na twintig minuten was iedereen blij dat zij uitstapten. Wij moesten ook goed opletten, want we kennen natuurlijk niet alle bushaltes langs de route, maar even later zagen we de witte campers al blinken in het zonnetje, en vijftig meter verderop was er een halte.
Binnen was het druk, en we merkten dat Canadream heel anders werkt dan Cruise America, waar we al eens een camper gehuurd hadden. Daar ging het een beetje als: daar staat je camper, hier is het contract, even tekenen, nog vragen? Nee? Oké, goede reis!
Maar bij Canadream kwamen er heel veel formulieren aan te pas, en ieder document werd met een medewerkster besproken. Daarna liepen we over de parkeerplaats, en ik zag al een hele mooie pick-up truck staan, maar had toen nog niet in de gaten dat dat ons mobiele huisje zou worden voor de komende drie weken. De aardige man zei: Kijk eens, deze is haast nieuw en er zit alles op en aan. Tja, die vond ik dus ook de allermooiste. Ik kon mijn geluk dus niet op toen hij vertelde dat wij díe ook gehuurd hadden! Voor de kenners: het was een Ford F-450 super duty, 4x4 crewcab. Wit van kleur met beige leder interieur. Daarboven op stond een Bigfoot afzet camper. Wat een ding!
We kregen keurig uitleg over hoe alles werkte en waar we op moesten letten. Na een uur konden we dan eindelijk op pad. Maar eerst moesten we boodschappen doen. We hadden op internet een supermarkt gevonden op de route naar het hotel. We hadden de kar hartstikke volgeladen, maar waren toch slechts $ 133 (ongeveer € 90) kwijt voor drie weken proviand. Maar toen begon de rit naar het hotel. Esther is een prima navigator, en met de kaart op schoot loodst zij me meestal op een geweldige manier door het verkeer: over één kilometer links aanhouden, en daarna goed opletten want dan moet je niet veel later meteen rechts afslaan. Met haar vinger op het punt waar we op dat moment zijn, draait ze de kaart in alle mogelijke richtingen. Ik heb eens gelezen dat dat het grote verschil tussen mannen en vrouwen is. Mannen willen het noorden boven in de kaart, vrouwen draaien de kaart met de rijrichting mee.
Maar het is druk, want de maandagavondspits is al flink op gang gekomen, en wij moeten dwars door het centrum. Gelukkig maakt ons gevaarte ook indruk op andere weggebruikers, die het zekere voor het onzekere nemen en liever aan de kant gaan. Het vehicle is tweeëneenhalve meter breed en bijna vier meter hoog. Voorop prijkt een grote chromen gril, die op een vrachtauto niet zou misstaan.
Het rijden daarentegen gaat met deze reus ontzettend gemakkelijk. De 6.4 liter diesel heeft power genoeg, en hij stuurt ongelooflijk licht. Ook z’n draaicirkel is erg klein, en is zelfs te vergelijken met die van een personenauto.
Via allerlei hoofdverbindingen moeten we toch een keer de wijk in naar het hotel. Helaas zijn dat allemaal éénrichting straatjes, of er geldt een inrijverbod vanaf de hoofdweg. Na een korte omweg komen we dan toch in het straatje, en ik probeer de pick-up zo te parkeren dat niemand er last van heeft. Snel de rugzakken binnen halen, de mensen bedanken, en daarna gauw verder, want we willen nog ergens op een camping komen.
Het is inmiddels zes uur als we Vancouver achter ons laten en via een heel smal weggetje door een dure wijk van North Vancouver op de juiste weg komen.
) 
