Familie geruststellen/ afscheid nemen?

[JoostVHz]

Hey allemaal,

Ik vertrek begin December samen met een vriend voor een paar maanden naar Australië.
Ik heb er veel zin in! Alleen zie een beetje op tegen het afscheid. Mijn ouders slapen er nu al behoorlijk slecht door al geven ze wel aan dat ze het me enorm gunnen en dat zo'n reis super goed voor je is.
Ook mijn oma zit nu al bijna iedere dag te huilen omdat ze bang is dat ze me nooit meer zal zien (ze denkt dat ze op een dag zo dood neer valt als ik weg ben.)

Ik vind dit natuurlijk wel vervelend, ik wil graag met een goed gevoel weg gaan en dat kan niet als ik me ouders & me oma zie huilen als ik dan eenmaal door de douane stap..
Is er iemand die het zelfde heeft mee gemaakt? Hoe zou ik ze gerust kunnen stellen?

Alvast bedankt!

Gr,
Joost

[Tomm]

hoi joost.

Je verhaal komt bij vele voor en zo ook bij mij.
Zelf vertrek ik 22 okt voor lange tijd naar australie working holliday visum.
En zoals je zelf al zegt maken ouders zich nou eenmaal druk om hun kinderen, regelt hij alles wel goed? vergeet hij niks? wat als er dit gebeurt? en noem het maar op.

Wat bij mij geholpen heeft en misschien voor andere ook.
Ik heb mijn moeder eigenlijk overal in betrokken met de dingen die ik zoal moest regelen.
ik stuurde maitjes in een cc door naar me moeder zodat zij ook zag waar ik allemaal mee bezig was en tevens ook veel besproken over hoe ik dit of dat moest aanpakken,
Dit heeft haar dan ook voor een groot deel gerust gesteld omdat ze er zo bij betrokken is.
maar al met al haar zoon gaat toch voor lange weg en dan blijft hoe je het ook ziet redelijk zwaar voor een ouder, voor de een wat meer als voor de ander natuurlijk.

mijn advies is dus, deel zoveel mogelijk met ze en laat zien waar je mee bezig bent.
maar dit is verder aan jou natuurlijk

Alvast een hele kicken reis toegewenst.
Gr Tom

[Torra]

Hoi Joost,

Heel goede tip om je ouders bij alles te betrekken!


Bij ons is het andersom. Onze 4 kinderen hebben erg moeten wennen aan onze langdurige afwezigheid de laatste 4 jaar. Omdat wij vervroegd met pensioen zijn gegaan, zijn wij in de wintermaanden op reis en dus ook niet aanwezig tijdens de familiedagen rond Kerst etc.
Gelukkig is er internet en Whatsapp en misschien is het fijn voor je ouders en oma om via die weg regelmatig contact met je te hebben? Wij vinden dat allemaal prettig en gerustellend.

Ook kunnen de kinderen ons een paar weekjes komen bezoeken als zij dat willen. Ik ben daar ook heel blij mee want ik mis hen ook natuurlijk. Misschien een ideetje voor je ouders?

Vooral de eerste keer is moeilijk, maar daarna raken je ouders er echt wel aan gewend.

Heel veel reisplezier gewenst!

[Erik]

Ik heb het van beide kanten meegemaakt, dus zowel iemand voor langere tijd mogen uitzwaaien als zelf voor langere tijd op reis geweest. Wat veel reizigers zich vaak niet beseffen is dat het erg lastig kan zijn voor het thuisfront om iemand te laten gaan. Je gunt het iedereen om een mooie tijd te gemoed te gaan, maar tegelijkertijd kijk je ook naar je eigen situatie en geluk.

Thuisblijvers zitten veel meer in hun dagelijkse "sleur" en soms zelfs te wachten op een teken, een berichtje een telefoontje. Terwijl de persoon die op reis gaat continue aan nieuwe indrukken wordt blootgesteld, nieuwe mensen leert kennen en enorm veel meemaakt. Een dag van een reiziger in het buitenland kan gelijk zijn aan een maand of zelfs langer aan indrukken in Nederland.

Voor vertrek geldt eigenlijk precies hetzelfde. Iemand die op reis gaat is vooral met zijn of haar plan bezig en de rest staat aan de zijlijn "toe te kijken". Ik denk daarom dat mensen er bij betrekken zeker kan helpen. Ook helpt het om ze deel te laten uitmaken van je reis, door wanneer het uitkomt, foto's, verhalen en ervaringen te delen. Wanneer je dit van voor tot na je reis doet wordt het ook veel normaler om het er over te hebben.

Oma's hebben vaak niet zo veel kennis voor Whatsapp en computers, dus daar kan een kaartje een heel groot gebaar zijn, net als heel eventjes bellen en te vertellen dat alles goed met je gaat.

Het afscheid zal vrijwel zeker emotioneel zijn, omdat het toch even zo'n momentje is. Zodra je door de douane bent zal het vanzelf wat minder worden omdat je door de controle moet, je gate moet zoeken en daarna onderweg bent. Voor thuis zal het ongeveer hetzelfde gaan, al zullen zij meer met jouw reis bezig zijn dan jij met thuis (daar heb je vaak de gelegenheid niet voor). Dus door ze regelmatig wat te laten weten stel je ze in ieder geval gerust.

Laat ook weten wat je plannen zijn, waar je bent en als je een tijdje geen internet hebt. Dan maken ze zich minder ongerust en kan ook nuttig zijn wanneer er wél wat gebeurt .

Je reis zal onvergetelijk worden, hopelijk kun je er het thuisfront van mee laten genieten

[Irana]

Hoi! Ik denk dat je verhaal heel herkenbaar is voor velen die lang op reis gaan. Wat bij ons heeft geholpen is het afsluiten van een goede reisverzekering waarbij je snel weer thuis kunt zijn in het geval er iets gebeurt, maar waarbij het ook gedekt is dat 1 of 2 familieleden over kunnen komen naar jouw bestemming als jou iets gebeurt. Dit is voor zowel jezelf als familie een geruststelling.
Daarnaast inderdaad familie betrekken in je reis. Mijn ouders printte de verhalen die wij schreven uit voor mijn oma zodat ze alles meekreeg. Ze deelde het met heel de bejaardenflat waar ze woonde! Daarnaast heeft mijn vader een aantal keer geregeld dat we met mijn oma konden skypen door zijn telefoon of laptop mee te nemen. Misschien een idee? Weet dat mijn moeder het het moeilijkste vond, maar toen we eenmaal weg waren en ze merkte dat we best vaak contact hadden en alle verhalen en foto's kon lezen/zien het snel beter ging . Het was ook vooral een beetje onzekerheid, waar komen ze terecht, zijn ze wel verstandig etc. Veel succes!

[Rebec]

Ik stuurde mijn oma whatsapp spraakberichtjes via mijn ouders telefoon. Ze snapte hier wel niet zoveel van, maar vond het heel erg leuk. Ook kaartjes liet ze vol trots op elke verjaardag zien. Mijn oma is al op hoge leeftijd en ik wist niet of ik haar nog zou zien. Gelukkig leeft ze nog.

Mijn ouders zijn denk ik altijd ongerust... ook al ga ik voor een week naar marokko of een weekend naar Londen. Dat is iets eigens voor ouders denk ik zo. Nu met whatsapp stuur ik ze ongeveer elke dag (als ik bereik heb) een berichtje wanneer ik in het buitenland ben. Gewoon om te laten zien wat ik doe. Dat stelt ze heel erg gerust.

Ze waren wel super blij toen ik na een jaar australie weer thuis kwam.

[ubiytsa]

Tijdens een lange reis Skype/app ik met mijn ouders/zussen en opa en oma. Voor mezelf is dat soms fijn, maar vooral voor hen is het heel prettig. Zo weten ze precies wat ik doe en ga doen.

Voor een lange reis stippel ik ongeveer mijn route uit (voor zover hij bekend is) en print ik deze uit, zodat als ik vertel dat ik ergens ben ze kunnen zien waar ik heen ga en hoe ver ik ben.

Verder vertel ik gewoon dat het overal veilig, zelfs als het volgens Minbuza rood gebied is.

[Erik]

Hopelijk heeft @JoostVHz nu wat tips om zijn familie gerust te stellen. Het lijkt er op dat mensen bij je reis betrekken in ieder geval de beste methode is om mensen gerust te stellen.

Maar @Ubiytsa hoe doe je dat dan als je plotseling van route veranderd? Stuur je dan ook een nieuwe versie toe? Wij doen meestal hetzelfde, maar dan alleen voor korte tripjes. Het is handig als er thuis wat speelt en ze zien dat je na x dagen ergens naar toe gaat waar geen telefoonbereik is. Dan kunnen ze er voor kiezen om je eerder te waarschuwen (of nog niet).

[ubiytsa]

Hopelijk heeft @JoostVHz nu wat tips om zijn familie gerust te stellen. Het lijkt er op dat mensen bij je reis betrekken in ieder geval de beste methode is om mensen gerust te stellen.

Maar @Ubiytsa hoe doe je dat dan als je plotseling van route veranderd? Stuur je dan ook een nieuwe versie toe? Wij doen meestal hetzelfde, maar dan alleen voor korte tripjes. Het is handig als er thuis wat speelt en ze zien dat je na x dagen ergens naar toe gaat waar geen telefoonbereik is. Dan kunnen ze er voor kiezen om je eerder te waarschuwen (of nog niet).

Het is echt heel globaal. Vorige keer in Zuid-Amerika complete delen anders gedaan om vervolgens weer op de route uit te komen, toch een soort van houvast en voor hun een teken dat ik er wel over nagedacht heb.

Zo heb ik Venezuela, Guyana en Suriname bezocht, terwijl die landen niet op de planning stonden

[JoostVHz]

Heel erg bedankt voor alle reacties, en sorry dat ik een tijd niks meer heb laten horen!
Ik ben nu me ouders bij me reis aan het betrekken, en ook mijn oma is mee geweest naar een opendag van Australian backpackers, na afloop zei ze dat het heel erg fijn vond dat ze mee mocht.

Ik heb ook het gevoel dat me ouders wel ietsje rustiger zijn, maar nog steeds hoor ik ze iedere dag zeggen dat ze me nu al missen en slecht slapen. Daar kan ik niks aan veranderen denk ik, zo zijn mijn ouders gewoon.

Ik begin ondertussen ook wel kriebels te krijgen, ik ben (ondanks dat ik er wel zin in heb) eerlijk gezegd wel een klein beetje bang.. Bang om alles hier voor 6 maanden achter me te laten, maar ook bang dat er misschien iets gebeurd waardoor ik me familie, of zei mij nooit meer terug zien.
Ik heb al me hele leven de wereld willen ontdekken, maar alsnog vind ik het wel echt lastig om weg te gaan.Ik ben totaal niet gehecht aan luxe, dus naar thuis zal ik nooit heimwee krijgen. Maar ik ben wel gehecht aan me familie en vrienden, en heb zo'n voorgevoel dat als ik daar een tijd zit ik best wel eens heimwee kan krijgen. Is dit normaal? Voor me gevoel ben ik echt de enige die dat heeft.
Ik hoop dat jullie me wat tips zouden kunnen geven

Alvast heeeeeel erg bedankt!

Grtz,
Joost

[Rebec]

De tijd vliegt daar.. ik was ook zeker nerveus toen ik weg ging. Maar je bent daar zoveel nieuwe dingwn aan het ontdekken, dat je bijna geen tijd hebt om heimwee te hebben. Ik vond het heel fijn om lekker even te skypen met mijn ouders en over het dagelijks leven te praten. Dat hielp als ik het even moeilijk had. Hoe meer je ze betrekt in je leven daar.. hoe minder je het gevoel hebt dat ze zo ver weg zijn. Dat had ik wel. Succes je gaat een topervaring hebben