Celeste,
je verhaal is heel herkenbaar...
Iedereen heeft wel zijn eigen dromen. Voor sommigen, om gelijk welke reden dan ook, zal het voor velen altijd bij dromen blijven. Maar jij kan een van de jouwe waar maken.
Dus ga er voor. Het is normaal dat je twijfels, onzekerheden hebt. Je geeft je eigen gekende, comfortabele leven even op om totaal iets anders te gaan doen.
In 2011 vertrokken mijn man en ik voor 1 jaar reizen. Ondanks het feit dat ik dit altijd wilde doen en het nu eindelijk daar was had ik ook mijn twijfels.
Ik spreek nu even in de ik-vorm. Mijn man was er helemaal rustig over, da's hij altijd. Wat wel goed is want ik ben een controlefreak.
Ging ik het wel leuk vinden? Ging ik mijn vrienden en familie niet teveel missen? We verhuurden dan ook ons huis en moesten alles inpakken in dozen. Ging er wel goed voor ons huis gezorgd worden?
De weken voor ons vertrek liep ik prikkelbaar en gevoelig. De week voor vertrek nam ik af en toe een pilletje om rustig te worden. Grappig wanneer ik er nu over nadenk! Maar toen was het echt de hel. De hel, om iets te gaan doen dat je altijd al wou, maar toch zo vreemd en onbekend. Die laatste dagen waren er voor mij van achterlaten en afscheid nemen. Van dingen voor de (voorlopig) laatste keer doen.
Laatste keer gaan werken, laatste keer die vriendin of vrienden zien, laatste keer boodschappen doen, laatste keer koken, laatste keer de kat knuffelen, laatste keer in die comfortabele zetel voor de buis hangen, laatste keer de kat op schoot,... laatste keer mijn ouders en grootmoeder knuffelen.
Mijn mama en ik wij horen elkaar bijna elke dag en zien elkaar wel wekelijks. Ze staan altijd voor ons klaar en de band met mijn ouders is oneindig hecht. Ik ben enig kind en een beetje daddy's little princess

Maar toen vertrokken we op 1 augustus 2011.
Het was zalig! En eenmaal onderweg naar de luchthaven viel de stress van mij af. Niets moest nog geregeld worden en de twijfels deden er niet meer toe. Het moment was eindelijk daar: de rugzakken zaten in de koffer, ons geld en ons reispassen hadden we bij ons en 't beste mijn man en ik konden vanaf nu 24u/24u gedurende 1 jaar samen zijn!!!
Toen kon ik loslaten.
Ook op reis was het af en toe even moeilijk. De ene mens is gevoeliger dan de andere, heeft meer nood aan zijn roots/zijn thuis, ...
terugkeren naar huis kan je later nog altijd doen maar vertrekken wel misschien nooit meer!
Je bent wie je bent met je eigen kwaliteiten en gebreken. Maak je twijfels en angsten maar bespreekbaar - iedereen heeft die wel - alleen durft niet iedereen ervoor uitkomen.
En zoals hierboven gezegd: neem niet teveel contact met het thuisfront. En spreek zeker niet op voorhand af dat je bv. elke woensdag om 19u zal skypen. Leidt enkel tot ergernissen en frustratie. Jij moet dan misschien dingen missen/afzeggen en als het thuisfront dan niet op 'afspraak' is dan ben jij teleurgesteld.
Veel plezier op reis! You will have a hell of a trip en nadien zal het leven toch een tikkeltje anders zijn dan ervoor
