Lange afstandsrelatie wat is jullie advies?

[Sandervh]

Vraagje aan jullie allen, niks staat nog vast maar m'n vriendin en ik spelen al wel met het idee.
Afgelopen maart heb ik een meid leren kennen in Zwitserland. Na dit eerste contact eigenlijk beide smoorverliefd geworden. Eerste x hebben we elkaar maar 26uur elkaar gezien. Hierna is ze al 2x naar Nederland gekomen (3 dagen & 10 dagen). en in juli zal ik daar weer 3 dagen heen gaan. Willen natuurlijk best meer, maar moeten ook op onze vakantie dagen letten natuurlijk. + heel veel skype sessies en berichtjes.

Maar zon lange afstand relatie is natuurlijk verre van ideaal. En hebben we het al wel eens gehad over de toekomst, en dan komt natuurlijk al heel snel het punt samenwonen. Nu is dit natuurlijk geen kleine stap en vroeg me af wat jullie een juiste tijd vinden om deze knoop te gaan doorhakken. Wij zelf zaten te denken om dit te gaan beslissen in december, wanneer we dus een 8 maanden elkaar kennen. Liefst zouden we nu al de knoop doorhakken maar dat is natuurlijk nog iets wat vroeg, eerst even de hotel de botel verliefdheid doorkomen.

Wat denken jullie? geen antwoord is verkeerd, wil gewoon inzichten van anderen.

[Travelator]

Kun je niet lekker samen op vakantie/reis, of zo? Dan leer je elkaar wel aardig kennen...

Ik ben zelf wel een doener met dat soort dingen. Ik ga er meestal gewoon voor en zoek het avontuur op. Zie het nut niet zo van de "beter-leren-kennen-fase". Maar goed, ik ben daar wel extremer en anders in dan de meeste mensen, omdat ik altijd al een nomadenbestaan heb geleefd, ook in Nederland. Ik verhuisde altijd werk, studie of relaties achterna en kon altijd overal wel aarden.
Het ligt er denk ik een beetje aan wat je ervoor moet opgeven. Als jij (of zij) huis en haard en evt werk moet achterlaten, wordt de stap al groter en dan zou ik het wel meer tijd geven. Misschien kan een van jullie een sabbatical oid opnemen en tijdelijk bij de ander intrekken. Dan ben je er waarschijnlijk vrij snel achter of het werkt.

Moeilijk advies geven, omdat ieder mens en iedere situatie zo anders is.
Ik zou zeggen: Volg je hart. Dat klopt altijd ^^ (sorry, dat woordgrapje kon ik niet achterwege laten)

[Erik]

Ten eerste: Een hele moedige vraag!
Ten tweede: "Meid" is wel heel erg Brabants he?

Een goede vriend van mij heeft een hele tijd een lange afstandsrelatie gehad (nota bene in hetzelfde land met exact dezelfde omstandigheden). Om het weekend reed hij ook naar Zwitserland om samen te zijn. Iets dat helpt om er verder achter te komen of je elkaar echt leuk vind en zo.

Verder is de vraag hoe haalbaar het is? Als een van beide iets kan / wil opgeven om deze stap te zetten dan waarom niet? Lukt het, dan is het mooi, lukt het niet dan heb je het geprobeerd. Wel zou ik daar inderdaad een bepaalde periode over heen laten gaan, maar ook weer niet te lang want ik denk dat lange afstandsrelaties over het algemeen niet heel lang stand (kunnen) houden.

Als ik een gecalculeerde gok zou moeten maken en daarbij een kans zou zien om het te doen zou ik het denk ik gewoon proberen. Wel zou je altijd weer terug moeten kunnen naar "huis" o.i.d. Zodat je door dit soort keuzes niet op straat komt te staan. Doordat je de tijd hebt kan een van de twee ook alvast werk e.d. in de gaten houden zeker gezien de tijd die je hebt voor je de stap ook echt gaat maken. Hoe meer van dit soort dingetjes je kunt oplossen hoe realistischer het plan kan worden. Ook kun je zien hoe je beide met die situatie omgaat voor het daadwerkelijk zover is.

[Sandervh]

Lekker brabants idd, maar bedoel het zeker niet verkeerd

De meest aannemelijke stap zal zijn dat ik daar heen zal vertrekken, zelf van nature geen heimwee persoon. Vind bergen geweldig en altijd al geroepen dat ik ooit uit Nederland zal verkassen. En wat ik tot nu toe van Basel heb gezien vind ik het een leuke stad!

Zelf zie ik het nut van de beter leren kennen fase ook niet. Aangezien je dat pas echt doet als je samen leeft. En daar kom je dus maar op een manier achter.
Wel een goede om al heel zachtjes vacatures en etc daar in de gaten te houden.

Denk dat m'n werk er niet zo op zit te wachten om me weer een sabbatical te geven. Vorige keer al 4,5 maand weg mogen gaan en dit deden ze vooral omdat ze het goed vonden voor mijn persoonlijke ontwikkeling. Nu ligt de situatie natuurlijk heel anders.

Naar huis kunnen zal altijd wel kunnen, geloof niet dat m'n ouders me op straat zullen laten slapen. Al zal ik er zelf niet echt gelukkig van worden + het kost een smak geld. Aangezien ik dan een groot deel van m'n inboedel niet meer zal hebben...

Al met al blijft het dus een keuze die niet over 1 nacht ijs gaat. Maar geloof wel dat het realistisch haalbaar kan zijn.

Nog meer mensen met ideeën of opmerkingen ik hoor ze graag.

[Jenny]

Gewoon gaan.

Naja, zo gewoon is het natuurlijk niet, omdat je er absoluut dingen voor moet laten en/of achterlaten. Een aantal heb je er zelf al genoemd, als je baan, je huis en je inboedel.

Zou je je huis niet een paar maanden kunnen onderverhuren voor een paar maanden? Dan kun je daarna eventueel terugkomen om echt te verhuizen. En als je wilt gaan samenwonen, wil je misschien een paar meubels ook in Zwitserland kwijt? Misschien kun je een klein beetje winst maken op de huurprijs, sowieso omdat je gemeubileerd verhuurd.

(En misschien kun je daarna meubels in de opslag doen? Misschien heb je familie met een grote zolder, of je kan een citybox huren.)

Je baan opzeggen is een risico. Maar goed, het is over een jaar een net zo groot risico als nu. Dat telt dat? Ik denk het niet.

[hildo]

Het lastig om een juist antwoord voor je te geven. Ik weet uit eigen ervaring wat je voelt. Ik heb in dezelfde situatie gezeten (of zit nog steeds). Alleen bij mij was de afstand nog een stukje verder. Ik zou niet erg snel de beslissing nemen mbt samenwonen of niet. Het verschil tussen samenwonen, waarbij een iemand in een land met vreemde cultuur woont, en een aantal keer vakantie van een aantal dagen is erg groot. Ik heb er voor gekozen om eerst een paar keer voor een wat langere tijd (lees een paar maanden) in de buurt te verblijven en het tussen een 'vakantie' en een continue samenzijn te houden.

Na een tijdje weet je dan ook waar de pijnpunten liggen en dan bedoel ik met name op de culturele verschillen en is het ook wat makkelijker om door eventuele 'discussies' te voeren dan wanneer je 'snel' bent gaan samenwonen.

Wat je zelf al aangeeft is het goed om nu al naar een baan ed te zoeken zodat je voorbereidt voor later. Wat ik zelf gedaan heb is de discussie die wij gehad hebben over waar te leven duidelijk gesteld dat er consequenties zijn voor beiden als degene die verhuisd niet kan aarden in het land en terug zou willen, de ander dan ook mee zou (moeten) gaan. Als dat van te voren al duidelijk was dat dit niet zou gebeuren, de relatie dan eigenlijk ook geen kans van slagen had. Het was ff lastig, maar heeft het doorhakken van de knoop wel makkelijker gemaakt.

[Globetrot]

Even een ouwewijvenverhaal

25 jaar geleden ben ik vertrokken naar Denemarken en daar ingetrokken bij m'n vriend. Ik was erg verliefd en paste me snel aan aan zijn cultuur en familiegewoontes, maar op den duur liep dat niet want aanpassen is niet m'n sterkste kant . Het was niet makkelijk om weer uit die relatie te stappen. Pas na 5 jaar was ik het zo zat, dat ik eigen woonruimte vond. In het begin had ik echt helemaal niets, maar dat was gelukkig zo weer opgebouwd.

Opnieuw verliefd en met de slechte ervaring in het achterhoofd m'n eigen stek 2 jaar aangehouden voordat ik echt officieel ging samenwonen. Een paar jaar later zijn we getrouwd en kregen we een zoontje. Een fantastische relatie, gebaseerd op verliefdheid, antrekkingskracht, vriendschap en respect, die eindigde toen hij 9 jaar geleden aan kanker overleed.

Ik woon nog steeds in Denemarken - alleen met zoon - en dat bevalt prima.

Als je me vraagt of ik het in een eventueel volgend leven opnieuw zo zou doen? Moeilijk te zeggen...

In het eerste geval bleek verliefdheid en aantrekkingskracht niet voldoende te zijn om samen te leven. In dat geval zou ik zeggen dat ik never nooit meer meteen zou gaan samenwonen, want ik heb veel te veel tijd verspild met het steeds opnieuw proberen, omdat verhuizen zo'n grote stap was.

In het tweede geval hadden we beslist meteen kunnen gaan samenwonen want dat was helemaal perfect Die man had ik gewoon 10 jaar eerder moeten tegenkomen, dan hadden we samen veel meer leuke jaren gehad...

Moraal van dit verhaal: Maak er wat van en als je er niets van kan maken, dan is er een hele wereld vol met andere mensen waar het eventueel wel mee gaat lukken

[Sandervh]

Kijk dit zijn nog eens lappe tekst. Interesant om te lezen hoe jullie er mee omgaan! In ieder geval bedankt voor de reacties!

Conclusie: gewoon genieten, en als het als de goede keuze voelt op een moment gewoon doen.

[LaosFan]

Ik woon nu in Laos maar kom overmogen terug. Mijn vriendin (Laotiaanse) komt 2 maanden mee en gaat dan weer terug om te werken (ze is lerares Engels op een schooltje redelijk ver weg van de hoofdweg). Onze relatie zal dan ook een tijdje op afstand zijn denk ik. Dat zal niet makkelijk worden maar ik probeer aan het eind van het jaar weer terug te gaan om huwelijkspapieren te regelen en dan later te kunnen trouwen. Daarna kan het weleens zo zijn dat ze naar Nederland gaat komen. En na enkele jaren daar kijken we wel weer verder. Wellicht dat we nog een naar Laos terug gaan, maar Nieuw-Zeeland is ook een serieuze optie. De mooiste optie (maar nu weinig reeel) is om eerst in Nederland te wonen (jaartje of 4/5) en dan Nieuw-Zeeland, 8 maanden per jaar en 4 maanden Laos (in het hoogseizoen).

Ik ga dit topic nog eens goed doorlezen en mocht ik tips hebben dan geef ik die. Al is het natuurlijk ook heel erg afhankelijk van de relatie en de culturele achtergrond van mensen. Laos is m.i. wat anders dan Denemarken en dat zal ook een andere inslag vragen.

Veel succes in ieder geval!

[zaratoestra]

Geen ervaring mee maar het enige dat er fout kan gaan is dat het niets wordt. Beter spijt hebben over een genomen verkeerde beslissing dan tot het einde der dagen zeuren over had ik maar. Veel succes. Groetjes trouwens uit bali.

[YaseminK]

Je moet geen spijt hebben van de dingen die je hebt gedaan maar van de dingen die je niet hebt gedaan, gewoon gaan dus!

[Kuess]

Ik heb het geluk dat mijn vriend nu voor de 2de keer drie maanden hier is. Dus dat samenwonen dat oefenen we dan al een beetje Maar wie waar heen verhuisd, dat houden we open. Maar als de beslissing was gegaan over naar Zwitserland te verhuizen ipv naar Israel, dan was ik al weg geweest. Of in ieder geval actief een baan aan het zoeken daar.

Maw niet te veel nadenken over wat er allemaal mis kan gaan. Ook als je 2 jaar wacht met samenwonen kan het daarna nog mis gaan.

[ehouse]

Dat treft, net wanneer ik ook met dergelijke twijfels heb, zie ik dit topic staan. Mijn verhaal (bewerkt van een vroegere post op een andere forum). Ga het topic ook nog eens doorlezen..


Eind vorig jaar trok ik er voor enkele maanden tussenuit, mijn initiële universitaire opleiding zat er op. Gezien ik echter nog een jaar bijstudeerde en enkel nog een thesis en één vak moest afleggen had ik wat rijd om rond te reizen. De laatste maand van mijn reis heb ik daar mijn huidige vriendin leren kennen, we hebben uiteindelijk samen één maand rondgereisd. Geweldige onbedwongen tijd samen beleefd. Bij terugkomst hebben we het contact via skype/viber/mail/facebook verder gezet wat ook goed verloopt.

Gezien ik dus dit semester hard aan mijn thesis moest werken, hadden we afgesproken dat ik na het indienen van mijn thesis en afleggen van mijn laatste examen zou terugkomen.
Ik ben echter al in april drie weken teruggegaan, het schrijven van mijn thesis verliep vlotter dan verwacht. Nu zitten mijn studies erop, maar slaan de twijfels toe om terug te keren.

Aan de ene kant zou ik niets liever hebben om nog liever vandaag dan morgen op de vliegtuig te stappen, haar terug te zien en ook daar werk te zoeken om zo samen een toekomst uit te bouwen.

Aan de andere kant zit ook met gigantische zorgen en denk ik soms dat het beter is dat in plaats van naar daar te trekken, een einde aan de relatie te maken om zo haar ook geen valse hoop te geven.

Uiteraard is het ergens een grote stap om te zetten en ben ik ook wel realistisch genoeg om te beseffen dat het waarschijnlijk moeilijk gaat worden. Ik heb dan wel twee universitaire diploma's, maar niet direct degene waarmee je vlot buiten Europa werkt vindt.
Verder heb ik grote schrik dat we altijd in een of andere zin afhankelijk van elkaar gaan blijven, iets waarmee ik moeilijk heb. Als ik naar daar trek, laat ik hier een heleboel dingen achter, wat op korte termijn ik niet zo problematisch zou vinden, maar ik weet gewoon niet of ik jaren laat staan mijn hele leven ga volhouden. Een terugkeer naar België is uiteraard een optie, maar dan heb ik niet alleen schrik van de gigantische administratieve rompslomp die daar voor haar mee gepaard zal zijn, maar ook de schrik dat zij altijd van mij afhankelijk gaat zijn. Een job hier vinden voor haar zal ook niet direct een evidentie zijn.
Als ik echter het niet geprobeerd ga hebben, ga ik wel altijd met de vraag zitten wat als ik wel geprobeerd had.

[ehouse]

Specifiek voor Laosfan (maar je mag ook reageren via pm als je dat zou willen.) Gezien je ervaring hebt met Laos, en mijn vriendin afkomstig is van Vietnam. Hoe kijk je hier tegenaan? Verschil qua cultuur? qua geloof (boeddhistisch in haar geval)? Hoe op vlak van werk, welke mogelijkheden bestaan er?

[LaosFan]

Ik kom daar op terug (met plezier). Er zijn raakvlakken (sowiezo zijn er die tussen Vietnam en Laos erg veel, cultureel en politiek/ maatschappelijk, al is de culturele band met Thailand groter voor de laagland Laotianen) en ik kan er mijn visie weleens op geven.

Ik PM er nog wel over omdat het anders misschien ook wel wat te persoonlijk wordt voor op een openbaar forum, met alle respect voor AtG uiteraard, maar hopelijk ook met begrip.

Sinds een klein uurtje zijn we in Bangkok. Voor haar de eerste keer buiten Laos (op 20 minuten Cambodja na, het land wat ze vanaf de velden achter het huis elke dag zien). Een flinke dag met veel indrukken en gebeurtenissen die er nu bijna op zit. Positief maar ook negatief helaas (controle van koffer, maar het viel mee, en ze wordt constant ziek in bussen, taxi's en dus ook in het vliegtuig). Niet erg verwonderlijk misschien als je van een eiland komt waar geen auto's rijden en geen wegen zijn...