Spannende of indrukwekkende ATG reisverhalen

[Erik]

Zo af en toe kom je spannende verhalen tegen op de weblogs van Around the Globe. Kom je er eentje tegen tijdens het afstruinen van de blogs en is het verhaal de moeite waard om te lezen, plaats hem dan hier!

Ik zal zelf het eerste verhaal plaatsen
On the edge of a panic attack under water

[kohraya]

Onverantwoord wat die persoon heeft gedaan. Waant zich een onderwater cowboy ...
Ik heb zelf gedoken bij Komodo en een duikschool die zoiets toestaat, dat is geen reklame.

[Tikva]

Dit had net zo goed helemaal verkeerd af kunnen lopen. Dan nog met een divemaster in opleiding die mogen ze de vergunnning wel afpakken.

[ubiytsa]

Ik las hem ook al vol verbazing. Daardoor hoor je wel vaker dat mensen na het duiken problemen overgehouden hebben. Zelf ben ik ook een beginner (1* duiker), maar heb deze over een langere periode bij een Nederlandse vereniging gehaald. Ik zou het niet eens aandurven om met zo weinig ervaring als nu zo ver te gaan.

[Travelator]

Ik ga hem even van de andere kant bekijken;
Goed van Patrick dat hij die steen vastgegrepen heeft en zichzelf eerst tot kalmte gemaand heeft.

Maar het blijft een domme actie : )

[zaratoestra]

Wij hebben op Ko Tao onze open water gehaald en Bjorn ook zijn advanced (open water).
Tijdens de nachtduik ging mijn lamp stuk. Geen vervanging mee. Kut. Dan maar in het donker achter de vinnen voor mij aangezwommen en echt niet leuk. 't was mijn 5e duik.

Ik heb steeds veel moeite met het equalizen. Maar uiteindelijk lukte dit wel.

Tijdens die zelfde nachtduik een reverse block gehad. Bloedneus, oorpijn....

Nadien enkele dagen het water niet in gegaan en daarna nog 1 x. Heb gezegd dat ik de 'naturalist'-optie in mijn advanced wilde doen, maar mij vooral met rust moesten laten - vissen laten kijken en geen opdrachten geven.
Dat was wel een gezellige duik waar ik 'beestjes' zag. Maar globaal gezien lijkt het duiken echt niet voor mij.
Ondanks het feit dat wij met 5 in een groepje zaten per duik-instructeur was best wel ok. Heb mij nooit onveilig gevoeld tijdens de eerste 4 duiks. maar tis wel kut.
Ik en nog iemand anders hadden problemen met equalizen. Dus het gaat trager.
Eenmaal beneden moesten we rekening houden met iemand die het 'drijven' en 'vinnen' niet goed onder de knie had. Vervolgens moesten we vlugger naar boven omdat nog een andere zijn perslucht heel snel opgebruikte. Wanner wij nog rond de honderd zaten zat die persoon aan 70 of 60 . Dus allemaal naar boven!!

't Lijkt niet echt mijn grootste hobby te worden Heb mij gewoon ook schrik opgedaan van die reverse block
En vind het frustrerend dat het equalizen zo traag gaat en anderen op mij moeten wachten. Wat mij geen goed gevoel op levert.
Op Moorea nog even overwogen om toch te duiken maar dan met een prive-instructor maar dat kostte dan weer super veel - wat ik niet wilde betalen.

[Torra]

Nou vandaag zelf iets meegemaakt. Hoop dat het zich niet herhaalt. Was een bijna dood ervaring oftewel een narrow escape.
Met een shared taxi op weg van Mandelay naar Hsipaw in Myanmar. Stel je voor een roestige bak, bagageklep met elastiek, km teller etc werkt niet. Chauffeur spreekt geen Engels en rijdt ons het eerste 3 kwartier steeds naar dezelfde plekken in de stad M. Er stappen mannen in en uit tot we met zn 6en zijn in 4 pers auto. Dan stapt er 1 uit en we gaan op weg.
Flinke snelheid en maar inhalen. Nu rijden ze daar rechts, maar het stuur zit ook rechts. Met samengeknepen billen rijd ik ongewild mee.
Dan doemt er in een bocht een enorme vrachtauto op op onze weghelft. Hij rijdt kop aan kop met een andere kolos. Onze chauffeur kan nog net naar rechts sturen, waar gelukkig een hobbelige zandberm is. Als dat er niet geweest was had ik dit niet kunnen navertellen.
Voordeel is wel dat onze chauffeur zich een hartverzakking geschrokken is en de rest van de rit toeterend en en zonder risico's te nemen verder rijdt.

[Erik]

Heftig zeg! Achteraf denk je soms ook.... misschien had ik er wat van moeten zeggen.... maar ja dat doe je dan vaak toch weer niet.

[Reismeis]

Pfff... Wat een verhalen zeg!

[Nescio]

Ik heb nog niet zoveel reiservaringen, slechts ééntje dat kan tellen eigenlijk. Vandaar dat het op dit forum al Senegal is wat de klok slaagt (wat mij betreft althans). Tijdens mijn langdurig verblijf in dit land heb ik meerdere vreemde, spannende, chaotische en indrukwekkende situaties meegemaakt, maar deze slaagt toch alles.

Het speelt zich af tijdens volle verkiezingsperiode in Dakar. Een zeer beweeglijke tijd! Veel leesplezier

Na een schitterend weekend in Lac Rose en Sangalkam met mijn ouders en Marijke, keerden we terug naar Dakar. Het was bijna 17u wanneer we in Sangalkam vernomen dat er problemen waren in Rufisque. Manifestaties.. weeral.

Ellen zat er middenin. Ze had in allerijl Marijke gebeld om te zeggen dat ze niet thuisgeraakte. De manifestaties blokkeerden de grote straten zodat het onmogelijk was om te passeren. Ellen stond daar alleen, terwijl jongeren in volle euforie banden in brand aan het steken waren en met vanalles aan het gooien waren. Paniek. Op dat ogenblik twijfelden we of we wel thuis zouden geraken. De enige manier om naar Dakar te gaan is immers door Rufisque te passeren. Maar we zouden het er toch op wagen..

In Rufisque aangekomen waren de restanten van een hevige manifestatie nog duidelijk zichtbaar. Smeulende autobanden, stukken beton verspreid over de weg, hier en daar nog wat vuurtjes, maar geen manifestanten te bespeuren. “De rellen zijn al voorbij hier, gelukkig!” Ellen was ondertussen ook al thuis geraakt, dus Marijke kon ook rustig uit de bus stappen en naar huis keren. Wij (ik en mijn ouders) vervolgden onze weg naar Dakar per taxi. Ondertussen begon het al te schemeren. We regelden een taxi voor 4500 CFA, de chauffeur waarschuwde ons dat er overal nog manifestaties zijn en dat hij daarom iets meer geld vroeg, het zou immers kunnen dat hij een omweg zou moeten maken. Goed.

Toen we goed en wel vertrokken waren was het al donker. De nacht valt hier redelijk snel. Na enkele kilometers kwamen we terecht in een gigantische file. Dat gebeurd wel meer, aangezien Rufisque de enige manier is om Dakar binnen te komen. Al het verkeer neemt dus dezelfde autostrade. Maar dit was geen gewone file. Onze chauffeur, een Gambiaan, begon licht zenuwachtig te worden. Na 10 minuten stilstaan stapten we uit om te zien of er al beweging kwam in de file. Dan zagen we het, gigantische rookpluimen in de verte. Aan het eerstvolgende ronde punt stond een massa jongeren rel te schoppen. Net hetzelfde als eerder in Rufisque was gebeurd. Onze chauffeur stapte terug in en zei dat het nog wel even kon duren eer de weg vrij was. Nog voor zijn woorden koud waren zagen we een stormloop van manifestanten op ons afkomen. Gewapend met stenen klopten ze op de ramen van alle auto’s en bussen die ze op hun pad tegenkwamen. “Descender, descender!”, riepen ze. We werden allemaal ongelooflijk zenuwachtig bij het zien van dit spektakel. “Get out of the car!”, riep onze chauffeur. We stapten uit. Ik wilde nog vlug een bericht sturen naar Maman om te zeggen dat ik vast zat en later thuis zou zijn, maar dat ging niet meer. De Gambiaan sloeg de gsm uit mijn handen en riep dat ik gek was. “I’m saving your life! You don’t know these people, I’m an African, I know how things work here”. Ok, geen berichtje dan.

Ik wilde hem uitleggen dat ik gewoon een berichtje wou sturen, maar dat hoorde hij niet meer. “The boys are coming!”, riep hij. Weer een nieuwe golf van manifestanten overspoelden de straten. Ondertussen waren alle mensen al uit hun auto of bus gestapt en weggelopen. Maar wij niet, wij zijn blank. We kunnen moeilijk tegen de raad van onze Afrikaanse chauffeur in het slagveld verlaten, als blanke wordt je dan garantie beroofd. Er zijn immers veel mensen die misbruik maken van de situatie om zichzelf te verrijken. Dus we bleven in de auto zitten. Overal rond ons ontsproten er zich vuurhaarden. Autobanden, tafels, afval, alles wat vuur kon vatten werd in brand gestoken en op straat gesmeten. Jongeren begonnen met ijzeren staven te slepen over het wegdek, enkele stenen vlogen door de lucht, en het vuur breidde zich maar uit. Steeds opnieuw gooide onze chauffeur en enkele andere de brandende banden terug naar de overkant. Maar steeds opnieuw kwamen enkele manifestanten met nieuwe banden aan. En zo ging het een uur lang door.

De hoeveelheid adrenaline die door mijn lichaam stroomde heb ik nog nooit gevoeld. Een cocktail van angst, opwinding, ongeloof en fascinatie maakt zich meester van mij. 2 uren lang duurde deze belachelijk gekke situatie waar we ons in bevonden. Ondertussen kreeg ik last van een claustrofobisch gevoel in de auto, die stilletjes aan volstroomde met verstikkende dampen van de vetzakkerij die de jongeren in brand aan het steken waren. Ik wilde uitstappen, maar mijn vader raadde dat af. Het was behoorlijk warm in die auto, we konden het vuur tot binnen voelen. De aangedampte ruiten en de smog nekten me.
Ik kon niet meer, ik moet naar buiten! De manifestaties hebben toch niets met mij te maken, het gaat om politiek, niet om zinloos rellen. Zodra onze chauffeur er even vandoor was om ergens nog wat ruzie te maken, stapte ik uit. Frisse lucht, eindelijk.

En waar blijft die politie!?, vroegen we ons af. Na een poosje hoorden we sirenes. Een pick-up truck met een handvol oproerpolitie reed door de vuurhaard. Ze losten enkele schoten in de lucht, en reden verder. De manifestanten vluchten de straten in. Voor 5 minuten was de rust weergekeerd, maar er kwam nog steeds geen beweging in de blokkage. Na die 5 minuten stonden ze daar weer, al brand stokend hun punt duidelijk te maken. Exit Abdoulaye Wade!

2,5 uur stonden we vast, en zo snel als de rellen gekomen waren, waren ze weer verdwenen. De file kwam in beweging en we waren terug op weg naar huis. Maar ons hoofd stond op ontploffen. We konden ons redelijk rustig houden, maar vanbinnen stroomde de adrenaline nog volop door mijn lichaam. Onderweg zagen we de ravage van de rellen. In elke straat van Dakar hadden zich zulke taferelen afgespeeld. Overal lagen dezelfde restanten van puin op straat. De manifestanten waren verdwenen, en de ouderen kwamen naar buiten om hun rommel op te ruimen. Nooit gezien, met welke ijver men vrijwillig de straten vrijmaakte.

Thuis aangekomen wenste ik mijn ouders slaapwel, wat een fantastische vakantie hebben zij hier . Maar we zouden het goed maken, Kedougou wachtte op ons!

P.S. tijdens het schrijven van dit verhaal voel ik de adrenaline terugkomen. Het was op zicht wel een toffe ervaring. Gelukkig zijn we er ongeschonden uitgeraakt, zonder fysieke littekens! Kedougou was schitterend! En mijn ouders zijn nu verder aan het genieten van hun reis in Siné Saloum, tussen de mangroves. De ultieme rust..

[Reismeis]

Wat een mooi uitgebreid verslag van zo'n angstige situatie.. Knap dat jullie zo kalm zijn gebleven!