Reisforum

Ik twijfelde (En nog eigenlijk) om hierover een topic aan te maken. Wel, ik probeerde het vanmiddag al, maar na een lap tekst klikte ik alles weg. Nee, dit is raar Barry. Doe nou niet.
Of wat ik graag even kwijt wil echt raar is? Ik weet het niet. Ik hoop het uiteindelijk niet natuurlijk. Dat zou ook wat zijn..

Sinds 4 dagen ben ik thuis na 13 dagen reizen door IJsland. 30 September liep ik met m'n backpack op m'n rug en een kleintje aan de voorkant naar het treinstation hier in Culemborg. Klaar voor m'n 1e reis alleen, klaar voor rondreizen door IJsland. Van tevoren had ik via diverse websites al geprobeerd een reismaatje te vinden, wat niet eenvoudig was voor een land als IJsland. Zou ik naar Thailand of Nieuw Zeeland gaan? Wel, dan was het appeltje eitje! Genoeg reizigers die een maatje zochten. IJsland? Wel, een stuk (Lees: Heel stuk) minder. Gelukkig vond ik via Couchsurfing 2 reismaatjes. 1 couchsurfster uit Duitsland, en een couchsurfster uit Canada. Ik ontmoette ze 2 dagen na aankomst in Reykjavik.

Wat volgde waren 7 zeer toffe dagen. Al was het niet altijd tof overigens. Ik heb mijzelf leren kennen in deze 7 dagen, beslissingen die de dames namen maar voor lief genomen, om vervolgens toch geïrriteerd te reageren omdat ik het anders wou. Het was, naast plezier, ook een leerzame ervaring. Het is toch geen leugen dat tijdens een reis alleen (Of in dit geval bijna alleen) je eigen toch wel wat leert kennen. Ik schrok ervan, bood excuses aan, en ze begrepen het. Ook voor hun was het hun 1e reis alleen, en komen er momenten dat je je eigen tegenkomt.

Na afscheid genomen te hebben van ze (1 van hun moest weer verder met het vliegtuig. De ander ging werken in IJsland), vertrok ik diezelfde dag nog met een couchsurfer die ik eerder had ontmoet op een meeting in Reykjavik naar het Noord-westen van IJsland. Ik had moeite ervan te genieten, ik zat in een klein dipje dat ik 2 waanzinnig leuke mensen diezelfde dag heb zien vertrekken, en nu alweer bezig was met een nieuw avontuur. Het ging wat te snel voor mij. Ik miste ze, en wou het liefst de laatste 3 dagen met hun doorbrengen. Gelukkig heb ik een toffe tijd gehad uiteraard met m'n nieuwe reismaatje waar we ook met heel veel plezier naar terugkijken.

Nu ik weer thuis ben is het moeilijk om na te genieten. Ik baal er sterker nog van dat ik weer thuis ben. Het liefst pak ik de backpack weer, en ga ik een nieuw avontuur aan met m'n net ontmoette reismaatjes. En ik ben bang dat daar het knelpunt zit: Heb ik mij wellicht teveel gehecht aan m'n reismaatjes? Achteraf als je erover nadenkt zou dat stom zijn omdat je tijdens backpacken/reizen genoeg mensen tegenkomt waarvan je weet dat dat leuke contact voor even is. Ieder gaat daarna weer z'n eigen pad.

Zijn er hier reizigers die dit herkennen? Hoe ging of ga jij ermee om? Is dit gevoel normaal? (Of ben ik gewoon stiekem een aansteller?)

Tijdens vele reizen heel veel leuke mensen tegengekomen en met elkaar opgetrokken, soms voor een dag soms voor een paar weken. Kan niet zeggen dat ik gehecht aan ze ben/was. Je kunt het samen erg leuk hebben maar je weet dat je elkaar na die tijd waarschijnlijk niet meer gaat zien en spreken. Een enkeling heb ik nog wel eens gezien als diegene in NL was, ik in zijn/haar land of we toevallig gelijktijdig in hetzelfde land reisden. Heb veel reisvrienden op Facebook en zo kan ik een beetje contact houden, elkaar opzoeken als we in elkaars buurt zijn of soms wat tips of reisverhalen uitwisselen.

Tja, een van de leukste dingen van het reizen is tegelijk het naarste. Leuke mensen ontmoeten waarvan je weet dat je ze na een x-aantal dagen nooit meer gaat zien...
Je leert jezelf heel snel kennen als je alleen reist, dat is alleen maar goed als je er tenminste mee om weet te gaan. Naarmate je langer reist hecht je jezelf (ik tenminste) minder snel aan toffe figuren die je onderweg leert kennen, eigenlijk puur uit zelf bescherming.
Nog veel erger is het als je verliefdt raakt tijdens het reizen.. Zij (of hij) of jij terug moet naar huis en je duizenden kilometers van elkaar woont, bleh wat een nare situaties zijn dat zeg
Facebook reisvrienden heb ik er ook een hoop van maar verder dan foto's kijken van elkaar kom je niet, en inderdaad een bericht als je naar het land gaat waar ze wonen. Heb de tofste mensen uit Nederland ontmoet tijdens het reizen maar afspreken als ik weer eens in Nederland ben komt er echt niet van helaas. Als mensen eenmaal terug thuis zijn vallen ze heel snel terug in het normale ritme en de vertrouwde omgeving.

Hi Barry!

Vervelend dat je je zo voelt.
Ik weet nog heel goed dat ik thuis kwam na bijna zes maanden backpacken in Azië (en Spanje) en de eerste paar dagen alleen maar chagerijnig op de bank heb gezeten. Niemand kon iets goed doen of zeggen en het enige dat ik wilde was mijn backpack pakken en weer weg gaan.

Dit kwam niet zo zeer door de mensen die ik heb ontmoet. Al maakte alle lieve mensen die ik heb leren kennen het reizen wel extra leuk! Ik miste voornamlijk de vrijheid, het kunnen doen en laten wat je wilt en het nieuwe dingen ontdekken, iedere dag weer.
Na een paar weken (ja, zo lang heeft het echt geduurd) was ik weer de oude en dat kwam voornamelijk doordat ik weer aan het werk ging en weer een ritme kreeg. Nog steeds wil ik iedere dag mijn backpack pakken, maarja dat lukt nou eenmaal niet.

Ik heb veel mensen die ik tijdens de reis heb ontmoet als "vriendje" op Facebook en met veel waren er plannen om eens af te spreken, maar dat is er nooit van gekomen. Zoals dat vaak gaat.
Misschien een idee om van je af te schrijven? Ik weet niet of je vaker reist, maar toen ik begon met blogen heeft me dat veel rust (en energie) gegeven.

Succes in ieder geval!

Je kan maar een ding doen: je volgende reis gaan plannen

Ik heb begrepen dat Around the Globe voor sommige ook therapeutisch werkt of heeft gewerkt