@ Jurgen:
Nou, ik kan je nu al vertellen dat het niet zo makkelijk is als je het beschreven hebt.
De hele procedure is lastiger geweest dan dat ik me ooit had kunnen voorstellen. Ten eerste kun je het al haast vergeten als de betreffende nepalees niet zelf over voldoende financiele middelen beschikt.
Mijn zoektocht naar hoe het werkt om een toeristenvisum aan te vragen is begonnen bij de IND. Zij hebben op hun website alle benodigdheden staan.
Vanuit hier moet je inderdaad garant staan, dat betekent dat je tekent voor alle kosten en dat je accomodatie biedt. Zo'n garantstelling haal je inderdaad bij het stadhuis/gemeentehuis, kost rond de 11 euro. Daarbij salarisstroken (minimum inkomen is sowieso vereist), werkgeversverklaring, bankafschriften om aan te tonen dat je over genoeg geld beschikt. Vliegtickets moeten al geboekt zijn, reis- en zorgverzekering in Nepal geregeld zijn.
Op een gegeven moment denk je alle papieren die het IND beschrijft wel te hebben, want als je immers garant staat hoeft de betreffende persoon niet over genoeg geld te beschikken....
Nou, niet dus..... mijn vriend moest vervolgens salarisstroken hebben (die de meeste nepalezen sowieso niet krijgen), aantonen dat hij een huis bezit (doet hij niet, want het huis staat op naam van zijn familie), geboortebewijs hebben (lastig in Nepal), relatiebewijzen hebben (bewijs dat hij de zoon is van zijn ouders, die het huis bezitten), papieren die bewezen dat zijn ouders ook echt de grond bezitten).......... en nog meer van dit soort papieren... Je moet een verhaal hebben waarom je de betreffende persoon wil uitnodigen in Nederland en ik kan haast met zekerheid zeggen dat elke reden (behalve als het een familierelatie betreft) afgewezen wordt.
Uiteindelijk moest mijn nepalese vriend zelfs ook nog bankafschriften hebben, om dus naast mijn garantstelling (!!!) ook nog voldoende geld te hebben. Hij heeft uiteindelijk door leningen van kennissen en vrienden 3500 euro op zijn rekening gekregen (wat een enorm vermogen is voor daar en de gemiddelde nepalees niet heeft), maar dit was in de verste verte niet genoeg om een visum te krijgen.
Ik ken een nepalese jongen die in Nederland woont. Hij wilde zijn zus hier op vakantie hebben. Zij hebben er meer dan een jaar over gedaan om dit voor elkaar te krijgen. Ondanks een garantstelling vanuit hier moest zij minimaal 15.000 euro bezitten (ja, vijftienduizend!).
Op de uiteindelijke beslissing laten ze je maanden wachten. De beslissing voor ons kwam een paar dagen voordat mijn vriend hier naartoe zou komen. En het bleek dus dat zijn visum geweigerd werd.
Ongeveer een maand na de weigering heeft hij pas al zijn papieren (incl. paspoort) terug gekregen van de duitse ambassade in Kathmandu. Op dat moment zat ik in Nepal, want na de weigering besloot ik voor een paar weken die kant op te gaan.
Pas toen kreeg hij ook de reden van weigering te horen en dat had dus met te weinig geld van zijn kant te maken. Ook stond nog ergens in de papieren dat de reden van ons om hem hier op vakantie te laten komen niet duidelijk was.
Op deze papieren stond een datum die inmiddels al 2 a 3 weken verouderd was, maar als je vervolgens bezwaar wil maken bij de IND (wat dan de volgende stap is) moet je dit binnen 4 weken vanaf die datum doen.
Terug in Nederland heb ik gelijk bezwaar gemaakt, maar het moet 1 of 2 dagen te laat bij hun binnen gekomen zijn, want toen pakte ze me weer hier op.....
Vervolgens moet je weer proberen uit te leggen waarom je laat was met het bezwaar enz. enz. enz. Dit moet allemaal schriftelijk en daar gaan natuurlijk weer maanden over heen.
Als laatste heb ik nog een vragenformulier thuis gestuurd gekregen, waarop ze zelfs zover gaan dat ze alle info willen hebben tot aan broers en zussen van de persoon aan toe.
Het heeft ons enorm veel energie gekost en als treurig einde heeft mijn vriend er vorige week een punt achter gezet. Hij wilde niet meer verder gaan. Of dit te maken heeft met de onmogelijke eisen die er worden gesteld voor een bezoek of dat gewoonweg de liefde was verdwenen, ik weet het niet...
De frustratie over dit alles blijft, maar ik voel vooral opluchting dat ik er nu niks meer voor hoef te doen...
En het lijkt misschien stom dat ik dit zeg, maar ik wil je niet ontmoedigen. Ik heb momenten gehad dat ik het niet meer zag zitten, maar ik ben blijven volhouden om het voor elkaar te krijgen.
In ieder geval wens ik je heel veel sterkte en succes met de hele procedure. Ik hoop voor jou dat het jullie vrienden niet zo moeilijk wordt gemaakt, want het kan slopend zijn...
Ik ben heel benieuwd hoe het jullie vergaat. Als je er later aan denkt, laat dan hier een bericht achter.
en natuurlijk ook terug.