Wat gaf je in NL op om op wereldreis te kunnen gaan?

[Dexter]

Ook wij hebben allebei onze vaste banen opgegeven (gewoon onslag genomen) en ons appartment wordt verhuurd. Je kunt lang wachten op het juiste moment maar dat komt paas als je het zelf creeert Pensioen vullen we zelf al een poos aan dus dat loopt gewoon door en voor AOW geen verzekering. Als je binnen een jaar terug bent wordt je volgens mij ook niet gekort op AOW. Succes met je beslissingen!

AOW? Dat is gewoon een volksverzekering hoor.

[bolletjeom]

correct me if I'm wrong maar om recht te hebben op een vollegie AOW moet je toch je volledige volwassen leven in nederland werkzaam zijn geweest of beschikbaar voor de arbiedsmarkt?
Wanneer je een jaar of 2 uitgeschreven bent in nederland krijg je toch een zogenaamd AOWgat?

[Dexter]

correct me if I'm wrong maar om recht te hebben op een vollegie AOW moet je toch je volledige volwassen leven in nederland werkzaam zijn geweest of beschikbaar voor de arbiedsmarkt?
Wanneer je een jaar of 2 uitgeschreven bent in nederland krijg je toch een zogenaamd AOWgat?

Hmm ja je hebt gelijk. Ach, de AOW is er toch niet meer als 'wij' oud zijn >:)

[Tikva]

Volgens mij is het dat je 2% minder per jaar krijgt dat je volledig weg bent geweest. Daar ga je dus ook niet dood aan... 2% van niet zo heel veel is namelijk niet zo heel veel..

[hariejak]

> Ervaringen in Nederland, ja die mis je dus ook. Mensen worden hechter met elkaar, babytjes geboren etc Jij bent daar niet bij.

Dit is iets wat ik dan ook wel heb gemist. Je loopt achter en je hebt vooral geen gevoelens met belangrijke gebeurtenissen met elkaar gedeeld. Net zo zeer dat je familie en vrienden wel interesse hebben in je fantastische reiservaringen maar het op een gegeven moment ook wel genoeg vinden.

>Maar toch is het onzin om te doen of je niets opgeeft en dat je soms niet ook die "dingen" zou willen van mensen die niet op reis zijn geweest.

Drinken uit de kraan dat is iets wat ik dan wel eens mis. Als ik op reis ben.

Als ik thuis ben hoef ik echt niets wat andere mensen wel hebben. Ik ben uitermate tevreden met wat ik heb. Dingen willen van mensen die niet op reis zijn geweest, ken ik echt niet.

[Daniii]

Ik laat mijn vriend achter... wat ik heel erg moeilijk vind. Heb zelfs getwijfeld of ik mijn ticket niet moest annuleren. Maar uiteindelijk ga ik toch. Maar een half jaar... jeetje...
Zijn er meer mensen hier die hun geliefde thuis laten? Hoe ervaren jullie dat? Is het niet zo dat je misschien wel heel erg uit elkaar groeit? Of is een half jaar daar te kort voor?
Ik vind het heel moeilijk, maar ik MOET reizen

[bolletjeom]

ik laat de mijne regelmatig achter. Hoewel ik zelden denk dat ik een vlucht moet annuleren denk ik in het vliegtuig wel eens "BEN IK GEK?!?!?".
ik ben 1,5 jaar weggeweest en we hadden een soort 3/4 maanden regeling. Of hij kwam me opzoeken of ik kwam naar huis. Dus was ik 6 a 8 maanden weg en dan kwam ik voor een maand thuis en hij was dan op vakantie geweest ergens in het midden. Dit klinkt heel omslachtig maar kwam toevallig ook goed uit met de route en ziekenhuisbezoeken die ik sowieso nog in Nederland moest afleggen.

Wat voor ons heel goed werkt is NIET BELLEN. Dat klinkt heel raar misschien maar als we elkaar horen missen we elkaar erger en krijg ik zin om vluchten te verzetten en naar huis te gaan. Het missen is trouwens vaak ergen bij de persoon die achterblijft. Die heeft een leeg huis en lege weekenden terwijl degene die op reis is heel veel nieuwe indrukken op doet.
We mailen veel ipv bellen. dan krijg je weer een soort liefdesbriefjes das heel leuk.
smsen doen we ook niet. irritant met het tijdsverschil, heb meestal toch geen telefoon mee. Mailen geeft ook wel problemem hoor. Als ik vind dat ik een nieuw mailtje van hem moet hebben want ik heb toch al zeker 2 dagen niets van hem gehoord en hij gewoon lekker even een weekend naar zijn moeder is (die geen compu heeft). Maar andersom mag hij niet klagen...want hij moet toch snappen dat ik niet iedere dag kan mailen

uit elkaar groeien. Niet echt. Het is de eerste dagen wel weer even wennen om iemand om je heen te hebben hoe leuk het ook is. Ik vind het het lastigste als ik op reis ben en J. komt me opzoeken om mee te reizen. Dan loop ik op een treinstation mijn neus achterna en vergeet te melden waar ik heen ga of te overleggen of hij ook denkt dat het loket links zit . Dan moet ik in 1 keer een half uur extra uittrekken tussen opstaan en vertrekken omdat hij wel wil ontbijten enzo. Dat is allemaal niet erg natuurlijk maar het duurt altijd een dag of wat voordat ik daar weer aan gewend ben.

[Dexter]

Toch denk ik wel dat jongere stellen meer uit elkaar groeien dan stellen 'op leeftijd' Rond je 23-30ste levensjaar zijn toch levensbepalende jaren, in veel opzichten. Ook ben je nog het meest vatbaar voor verandering, itt tot de oudere garde, die zit toch in een vast stramien.

[bolletjeom]

ik wil niet echt zeggen dat we vast zitten in een vast stremien maar je hebt wel een punt dat je eerder stabieler in een relatie staat als je wat ouder bent. Ongeacht hoe lang die relatie al duurt.
Toen ik J leerde kennen was ik 29. na 1 maand "verkering" moest ik hem 3 maanden missen. Dat was wel gek. het was erg pril en je weet dan niet zo goed hoe verkleurd je beeld van de ander is door die roze bril. Maar na die 3 maanden ging het als een speer. Toen hebben we een lange afstandsrelatie gehad en na 1,5 jaar "verkering" gingen we samen op pad voor bijna 2 jaar. Daarna besloten we dat we samenwonen ook wel aankonden.
Ik denk dat het mee heeft geholpen dat we samen hebben gereisd voor J. om er vertrouwen in te hebben als ik alleen op pad ben. Ik denk ook dat we beide inderdaad veel minder vatbaar zijn voor "andere invloeden".
Het gras is altijd groener bij de buren maar ik heb ondertussen geleerd dat zodra je verhuisd er altijd weer nieuwe buren zijn dus je net zo goed eerst je eigen weiland leeg kunt eten want ieder keer verhuizen is ook niet niks

[Tikva]

Ik heb mijn verloofde wel eens thuis gelaten. Langste was 2 maanden in 2004. Maar ik heb toch veel liever dat hij mee gaat hoor. Ik zou het nu niet meer kunnen/willen om hem zo lang thuis te laten. Ik ga echt wel een weekje in mijn eentje naar marokko, of hij gaat voor zijn werk 2 weken naar New York.
Zou er zich een mooie kans voordoen, en we echt niet samen weg kunnen dan zou voor mij gevoelsmatig de max toch wel een maand of 3 zijn.

Daarna beginnen er denk ik dingen te veranderen. Ik denk dat er best een kans is om uit elkaar te groeien. Maar als dat nu gebeurd was het waarschijnlijk thuis ook wel gebeurd alleen dan pas veel later. Besef wel dat het voor de thuisblijven veel moeilijker is. Jij maakt veel nieuwe dingen mee, hij mist jou. Is hij een hij een workaholic met weinig vrije tijd, of studeert hij en mist hij jou meerdere keren per week op alle feestjes, borrels etc..?

Kan hij halverwege op bezoek komen?... verder goede afspraken maken over hoe en wanneer je contact hebt. Ben je een week slecht bereikbaar laat het hem even weten.

[Daniii]

Het is wel een beetje een domper op de fun af en toe. Jullie tips zijn heel goed. Vooral het 'niet bellen' is denk ik een hele goeie. Mijn vriend heeft gelukkig zelf ook een (veeeel te) druk leven. Maar toch begrijp ik dat het voor hem erger zal zijn. Toen we elkaar net leerde kennen ging hij 5 maanden weg, toen heb ik op hem moeten wachten... dat was erg...

Maar ik moet het gewoon gedaan hebben, de drang om te reizen is veel te groot. Ik moet er maar op vertrouwen dat alles nog goed is als ik thuis kom.
We hebben afgesproken dat hij me een keer komt opzoeken halverwege, maar het is heel onzeker of dit financieel en qua tijd gaat lukken. (ik heb wel aangeboden de helft van het ticket te betalen, wel zo eerlijk toch?) Maar die onzekerheid geeft ook nog wel eens een beetje stress.

Over het uit elkaar groeien vind ik dat Tikva een hele goeie heeft... Uit elkaar groeien zal inderdaad toch wel gebeuren als het niet goed zit tussen ons. Kan dat eigenlijk beter maar gelijk gebeuren . Maar ik denk het niet hoor. Tot zover hebben we dezelfde wensen en plannen. Het is heel jammer dat hij niet mee kan.

Jullie tips hebben me een rustiger gevoel gegeven. Wat er ook gebeurd, het moet gebeuren. En het kan alleen maar beter worden... Als we er doorheen komen zijn we meer verbonden dan ooit. Mochten we uit elkaar groeien heeft dat tenminste geen 10 jaar geduurd.

Dank!

[Dexter]

Over het uit elkaar groeien vind ik dat Tikva een hele goeie heeft... Uit elkaar groeien zal inderdaad toch wel gebeuren als het niet goed zit tussen ons. Kan dat eigenlijk beter maar gelijk gebeuren

Dit is typisch een goedpratertje. Wellicht dat dit voor sommige gevallen zal gelden, maar voor veel niet. Allerlei factoren zijn afhankelijk, zoals hoe lang ken je elkaar, afhankelijkheid van je partner etc. En je weet maar nooit wie je tegenkomt in tijden van eenzaamheid of seksuele frustratie

[bolletjeom]

wat ik leuk vind is dat je uitkijkt naar mailtjes en elkaar stomme dingen gaat vertellen die je niet doet als je thuis bent. Wat je hebt gegeten enzo en op welke momenten je aan de ander dacht. En dan niet de voor de hand liggende momenten maar bijv: ik zag dat ze hier ook paprikachips hebben en mistte je toen

stuur af en toe eens een echt kaartje, briefje of pakje naar huis. is voor de thuisblijver een leuke verrassing (niet verklappen van te voren). Het is eigenlijk alsof je weet aan het daten bent

[Dexter]

wat ik leuk vind is dat je uitkijkt naar mailtjes en elkaar stomme dingen gaat vertellen die je niet doet als je thuis bent.

Nog even verder stoken: maar in essentie summier je hier het kernprobleem. Hoe langer je elkaar niet ziet, des te minder echte gevoelens je wilt/kan delen. Zo kunnen mensen die elkaar 2 dagen niet gezien hebben een half uur de uren van elkaars kop lullen over de telefoon, maar als je familie in Australië belt ben je na 10min uitgelult, en gaat het alleen maar over die lullige verhaaltjes. Jah vandaag lekker boodschappen gedaan, morgen naar het strand, "oh leuk". Dus dat wordt om de 2/3 dagen contact zoeken met het thuisfront om dit te voorkomen. En ik denk dat een thuisblijver de reizende partner vaak niet met allerlei 'problemen' wilt opzadelen en denkt dat vertel ik maar niet, of stel het uit totdat diegene terugkomt. Dan is het al te laat...enfin, afspraken maken.

[bolletjeom]

als je elkaar om de 2 a 3 dagen uitgebreid mailt en elkaar dan verteld wat je anders zou vertellen tijdens het eten dan verschillen de gespreksonderwerpen niet veel...tenminste, dat is mijn ervaring. Ik moet J. wel eens op zijn kop geven als ie niet verder komt dan 3 regels : het is druk en het regent..haha
enneh....sexuele frustraties. moest lachen dat die opmerking van jou kwam...de frusto van ATG
En niet omdat J. hier misschien mee leest maar ik ben nog nooit iemand tegen gekomen onderweg die me ook maar vaag aansprak...ohnee, ik lieg. Eentje! En hij had een ongelooflijk leuke vriendin met wie ik hand in hand gesnorkelt heb
En J. Ach. Hij heeft wel eens sjans en daar moet ik hem dan op wijzen en dan gelooft ie me nog niet. Dus daar maak ik me niet al te veel zorgen om.
HIj doet wel andere dingen als ik weg ben die ie niet doet als ik thuis ben. Zo kwam ik er laatst achter dat ie alle stoom en magnetron maaltijden kent en dat ze hem bij de snackbar van naam kennen. Als ik thuis ben komen we nooit bij de snackbar