Reisforum

Ik herken het!! Ik ben op mijn 17e voor een jaar naar Australië vertrokken, als exchange student. En ondanks dat het mijn grootste droom éver was, was ik ontzettend gespannen, onrustig, bang en verdrietig de weken voor vertrek. Ik liet mijn ouders, broertje en zusje achter, ik moest mijn (ex)vriendje een jaar missen, onze huisdieren, mijn vrienden, vla (ja, echt.. ).. Drie meisjes van 16 en 17 jaar, vreemden van elkaar, die zonder begeleiding 'helemaal naar Australië' moesten reizen, en onderweg 'wel' 7 uren doorbrengen op het vliegveld van Tokio.. Wat nou als ik niet met mijn gastgezin zou kunnen opschieten.. Halverwege het schooljaar instromen.. Is mijn Engels wel goed genoeg.. Whaa! Maar tegelijkertijd was ik ook blij en enthousiast, ik had er enorm veel zin in! Ik mocht gewoon een heel jaar in een tropische omgeving wonen met het regenwoud en het Great Barrier Reef naast de deur. Ik hoefde me een jaar lang niet druk te maken over wat ik aan moest trekken naar school, want ik moest een schooluniform aan Ik had me op school aangemeld voor oa fotografie en marine studies. Ik koos vakken die ik leuk vond, want ik hoefde niet opnieuw examen te doen Het was een ware achtbaan van emoties, herinner ik me nog. Vreselijk.. Ik zag allemaal apen en beren! Maar toen ik eenmaal door de douane op Schiphol was, was het klaar. Heel raar.. Gedachten doen soms rare dingen met je, ze creëren problemen die er niet zijn. En een tip: Het klinkt misschien heel raar, maar probeer zo weinig mogelijk contact met het thuisfront te hebben, mocht je besluiten om te gaan..

Denk eens anders: Stel, je besluit om niet te gaan (wat overigens helemaal prima zou zijn, want het is dan immers jouw eigen keus). Hoe zou je daar over een jaar, vijf jaar, tien jaar, over denken? Zou je er spijt van krijgen als je niet zou gaan? Mijn nichtje wilde ook op uitwisseling, maar ze heeft het op het laatste moment afgezegd omdat haar vriendje haar niet zo lang kon missen Uiteindelijk zijn ze na een paar maanden uit elkaar gegaan en is zij niet meer op uitwisseling geweest. Tot haar grote spijt.. Dit is een kans die je misschien nooit meer zult krijgen.. Jij mag naar Nepal!

Als ik jou was zou ik het juist wel bespreekbaar maken. Lekker boeiend wat een ander ervan vindt! Jij voelt je zo, en dat mag! Ga je met een groep? Bespreek het anders eens met de 'leiding'. Ik durf te wedden dat je echt niet de enige bent! Heel veel succes met je beslissing!

Ik ga ook gewoon . Ik weet zeker dat als ik niet ga, dat ik ontzettend veel spijt ga krijgen. En wat mijn vriend betreft, ik zie hem daarna weer dus waarom zou ik daarvoor thuis blijven haha. Des te meer genieten als hij me op Schiphol weer in zijn armen neemt!
Dankjewel voor je verhaal! Het voelt fijn als ik zo lees dat ik zeker niet de enige ben . Gezien ik het in mijn omgeving niet terug zie, leek het of ik de enige was die echt zo bang is. Maarja, moet er even doorheen en ik krijg er vast iets heel moois voor terug!

Celestevh schreef:haha good to know! jij ook een heeeeele fijne reis gewenst! sydney lijkt me ook gaaf! misschien ooit in de toekomst nog!
ik ben heel benieuwd naar het backpackersvirus haha, alleen als ik het vaker wil gaan doen zal ik toch een grotere backpack nodig hebben. het was namelijk in eerste instantie niet het idee om te gaan backpacken, maar echt om heen te gaan, vrijwilligerswerk te doen en terug te gaan. hiervoor heb ik dan ook een backpack gekocht die vooral bedoeld is voor kleine trips. uiteindelijk toch maar 1,5 week backpacken erachteraan geplakt, want als je er bent kun je het land niet verlaten zonder wat gezien te hebben! dus mocht ik ook het echte backpackersvirus krijgen, wordt het eerst nog even shoppen (vind ik ook verschrikkelijk natuurlijk).
Groetjes uit een heel klein gehucht!

Mensen zijn verzamelaars, en als je shoppen verschrikkelijk vind zou ik voor een maatje groter gaan, ( hoeveel liter heb je nu?).

Maar goed al met al, zijn er ook daar bussen/ treinen ect, en kunnen we deze bewegwijzering ook wel lezen, of begrijpen. En zo niet staan er vaak genoeg andere backpackers te wachten die je evt kunnen helpen .

Soms is het gewoon belangrijk om iets buiten je comfort zone te doen. Zeker omdat dit vaak de dingen zijn die je laten groeien als persoon en ook het meeste 'opleveren'. Wie weet zelfs een levenslange passie

Ik kan mijn eerste keer nog wel herinneren, in het begin ook wel eens heimwee. Als ik nu ga voelt het bij aankomst op een vreemde luchthaven meer aan als een vertrouwd avontuur.

Belangrijkste is beseffen dat je gewoon op andere mensen\reizigers af moet stappen, de meeste zitten in hetzelfde schuitje en voor je het weet reis je een paar dagen met wat mensen samen en heb je de tijd van je leven.

Celeste,
je verhaal is heel herkenbaar...
Iedereen heeft wel zijn eigen dromen. Voor sommigen, om gelijk welke reden dan ook, zal het voor velen altijd bij dromen blijven. Maar jij kan een van de jouwe waar maken.
Dus ga er voor. Het is normaal dat je twijfels, onzekerheden hebt. Je geeft je eigen gekende, comfortabele leven even op om totaal iets anders te gaan doen.
In 2011 vertrokken mijn man en ik voor 1 jaar reizen. Ondanks het feit dat ik dit altijd wilde doen en het nu eindelijk daar was had ik ook mijn twijfels.
Ik spreek nu even in de ik-vorm. Mijn man was er helemaal rustig over, da's hij altijd. Wat wel goed is want ik ben een controlefreak.
Ging ik het wel leuk vinden? Ging ik mijn vrienden en familie niet teveel missen? We verhuurden dan ook ons huis en moesten alles inpakken in dozen. Ging er wel goed voor ons huis gezorgd worden?
De weken voor ons vertrek liep ik prikkelbaar en gevoelig. De week voor vertrek nam ik af en toe een pilletje om rustig te worden. Grappig wanneer ik er nu over nadenk! Maar toen was het echt de hel. De hel, om iets te gaan doen dat je altijd al wou, maar toch zo vreemd en onbekend. Die laatste dagen waren er voor mij van achterlaten en afscheid nemen. Van dingen voor de (voorlopig) laatste keer doen.
Laatste keer gaan werken, laatste keer die vriendin of vrienden zien, laatste keer boodschappen doen, laatste keer koken, laatste keer de kat knuffelen, laatste keer in die comfortabele zetel voor de buis hangen, laatste keer de kat op schoot,... laatste keer mijn ouders en grootmoeder knuffelen.
Mijn mama en ik wij horen elkaar bijna elke dag en zien elkaar wel wekelijks. Ze staan altijd voor ons klaar en de band met mijn ouders is oneindig hecht. Ik ben enig kind en een beetje daddy's little princess
Maar toen vertrokken we op 1 augustus 2011.
Het was zalig! En eenmaal onderweg naar de luchthaven viel de stress van mij af. Niets moest nog geregeld worden en de twijfels deden er niet meer toe. Het moment was eindelijk daar: de rugzakken zaten in de koffer, ons geld en ons reispassen hadden we bij ons en 't beste mijn man en ik konden vanaf nu 24u/24u gedurende 1 jaar samen zijn!!!
Toen kon ik loslaten.
Ook op reis was het af en toe even moeilijk. De ene mens is gevoeliger dan de andere, heeft meer nood aan zijn roots/zijn thuis, ...
terugkeren naar huis kan je later nog altijd doen maar vertrekken wel misschien nooit meer!
Je bent wie je bent met je eigen kwaliteiten en gebreken. Maak je twijfels en angsten maar bespreekbaar - iedereen heeft die wel - alleen durft niet iedereen ervoor uitkomen.
En zoals hierboven gezegd: neem niet teveel contact met het thuisfront. En spreek zeker niet op voorhand af dat je bv. elke woensdag om 19u zal skypen. Leidt enkel tot ergernissen en frustratie. Jij moet dan misschien dingen missen/afzeggen en als het thuisfront dan niet op 'afspraak' is dan ben jij teleurgesteld.
Veel plezier op reis! You will have a hell of a trip en nadien zal het leven toch een tikkeltje anders zijn dan ervoor

Tomm schreef:

Celestevh schreef:haha good to know! jij ook een heeeeele fijne reis gewenst! sydney lijkt me ook gaaf! misschien ooit in de toekomst nog!
ik ben heel benieuwd naar het backpackersvirus haha, alleen als ik het vaker wil gaan doen zal ik toch een grotere backpack nodig hebben. het was namelijk in eerste instantie niet het idee om te gaan backpacken, maar echt om heen te gaan, vrijwilligerswerk te doen en terug te gaan. hiervoor heb ik dan ook een backpack gekocht die vooral bedoeld is voor kleine trips. uiteindelijk toch maar 1,5 week backpacken erachteraan geplakt, want als je er bent kun je het land niet verlaten zonder wat gezien te hebben! dus mocht ik ook het echte backpackersvirus krijgen, wordt het eerst nog even shoppen (vind ik ook verschrikkelijk natuurlijk).
Groetjes uit een heel klein gehucht!

Mensen zijn verzamelaars, en als je shoppen verschrikkelijk vind zou ik voor een maatje groter gaan, ( hoeveel liter heb je nu?).

Maar goed al met al, zijn er ook daar bussen/ treinen ect, en kunnen we deze bewegwijzering ook wel lezen, of begrijpen. En zo niet staan er vaak genoeg andere backpackers te wachten die je evt kunnen helpen .

pfoeehh.. ik geloof 30. kan het kaartje niet meer vinden waar het op staat, maar heb m eens gegoogled en geloof dat er toen 30 liter stond ofzo. kan het ook totaal mis hebben hoor haha.. geen idee.

en voor de rest, bedankt voor alle bemoedigende woorden! doet me goed . ik vind het nog steeds heel spannend en het wordt met de dag spannender, maar ik weet inmiddels wel dat ik er voor wil gaan. wie weet krijg ik deze kans inderdaad nooit meer, dan heb ik spijt dat ik niet ben gegaan. afscheid nemen op de luchthaven zal zwaar zijn, maar in principe ga ik helemaal niet zo heel lang dus hoe erg kan het zijn haha.

Hopelijk twijfel je aankomende weken wat minder en het wordt vast een top tijd! Ben benieuwd om te horen hoe het je uiteindelijk bevallen is!

Het belangrijkste middel tegen heimwee is contact zoeken en leggen met anderen als je het mij vraagt. Ga vooral veel praatjes maken met andere reizigers, ga samen wat drinken/eten/ondernemen. In ieder geval als je alleen reist.

Je kunt altijd een simkaart met data scoren, of internet, en gewoon blijven kletsen via whatsapp met de mensen thuis. Sommige mensen roepen altijd stoer dat ze all in offline gaan. Ik vind het altijd wel fijn om ondertussen van alles naar mijn ma of zusje te sturen. Foto hier foto daar. Kunnen ze meegenieten. Dan voelt de wereld echt een stuk minder groot.

Zit dit meisje momenteel in Nepal?? Iemand die haar kent mss?

Volgens de post van eind maart ging ze 3 weken later naar Nepal vertrekken. Dus zou ze daar nu moeten zitten.

Ik zit inderdaad in Nepal, maar ik ben oké. Op wat schrammen en blauwe plekken na heb ik niks! Ik ben op een evacuatie vlucht voor morgen gezet, dus ik vertrek morgen naar huis.

Wat is er gebeurd dan...?

Oh, zie nu pas de verhalen over de aardbevingen... Nieuws gemist! Wow, heftig!
Fijn dat je morgen naar huis kunt!

Super erg...
Balen dat je dat net moet meemaken.

Celestevh schreef:Ik zit inderdaad in Nepal, maar ik ben oké. Op wat schrammen en blauwe plekken na heb ik niks! Ik ben op een evacuatie vlucht voor morgen gezet, dus ik vertrek morgen naar huis.

Alweer terug in Nederland? Ben toch benieuwd hoe het allemaal gegaan Is?